Eindelijk Mongolie

Op het station in Irkutsk koop ik nog wat laatste dingen voor in de trein. Er ligt een treinreis van 2 nachten en 1 dag voor mij. Op het station zie ik 1 andere backpacker. Een Duitser, Martin geheten, die net als ik ook het traject hierheen helemaal over land afgelegd heeft. Met dien verstande dat hij uit Ingolstadt komt. Als alle reizigers babbelen we een tijdje over waar vandaan, waarheen, belevenissen en zodoende gaat de tijd redelijk snel. Wanneer op een scherm oplicht op welk perron trein 364 naar Irkutsk vertrekt lopen we netjes achter een meute mensen aan. Om net zo hard (of beter gezegd, langzaam) met die zelfde meute weer terug te lopen, naar buiten te lopen en buitenom naar het perron te lopen. We zijn als eersten in wagon nummer 8. En plaats 17 is een benedenbed. Dus meteen mijn spullen voor onderweg uit de rugzak pakken en mijn rugzak onder de slaapbank in een soort kist duwen. En dan komt er een Engels stel binnen. Jaqui enAlec. Een vrolijk jong stel uit Gilli gham bij Londen. Gezamenlijk zullen wij de treinreis in onze "kupe" doorbrengen. Nadat wij ons geinstalleerd hebben moeten we de treintickets afgeven aan de provodnitsa. En wanneer we rijden maak ik een kort uitstapje in de trein. In totaal zijn we met 7 toeristen. Nog een paar Engelsen, de Duitser Martin en een Japans of Chinees meisje die niet verder komt dan yes of no. En dan ga ik opnieuw de nacht in, in een trein. Een trein die bloedheet is. Maar midden in de nacht word ik toch wakker omdat ik onder mijn laken kil ben en een deken over mij trek.

De volgende dag in de trein kunnen we gewoon uitslapen. Wanneer ik wakker ben werk ik een flesje yoghurt weg en en ga mij douchen... Ja niet heus hoor. 50 druppels water uit een zielig kraantje op een toilet. Tanden poetsen en spoelen met een flesje water. En dan begint de dag in de trein. Een trein die volgens ons een stoptrein is. Regelmatig stoppen we ergens op piepkleine stationnetjes, vaak slechts voor 2 minuten of zo. Het mooie landschap, dat het mooiste gedeelte van Transsiberie moet zijn, rond het Baikalmeer hebben wij helaas gedurende de nacht niet kunnen zijn. De trein hobbelt voort door een schraal landschap. In de verte heuvels, af en toe een dorpje met een paar gekleurde huizen met ook grauwe bijna zwarte huizen. Het lijkt troosteloos maar ergens doet het ook best wel mooi aan. Tijdens de reis vraag ik mij een aantal keren af wat mensen doen, wat mensen denken wanneer ze ergens in een van de dorpen leven. Of ze hun dorp verlaten. Of dat ze gewoon als hun familie in een dorp blijven leven en hun leven leven als hun vaders en moeders. In de trein is dan de ene coupé gevuld met een aantal van de 6 reizigers en dan weer eens de ander. De Engelsen spelen een soort yatsee terwijl ik mij vermaak met wat lezen of een babbeltje maken met Martin, de Duitser. Dan komen we in Nautschy. De grensplaats aan de Russische kant. Er komen wat douane beambten de trein in. Onze paspoorten worden nagekeken en we krijgen ze met een stempeltje op een formuliertje weer terug. Dan krijgen we de gelegenheid het dorpje in te lopen om eventueel wat eten te kopen. In een onooglijk tentje koop ik een bakje rijst, een soort nasi goreng en een soort huzarensalade. In het dorp is de schooljeugd net bezig met een soort hardloopwedstrijd. De kinderen rennen in gewone kleding een bepaalde afstand over een verharde weg.

Ruim voor de 2 uur verstreken zijn, zijn we allemaal weer terug in de trein. onze wagon is inmiddels afgekoppeld van de andere wagons. Eenzaam staat de groene wagon, Mongolisch, op het station aan een perron. En dan wachten. Waarop? Niemand die het weet. Ineens duikt er een douanebambte op. Met barse stem word iedereen gezegd naar zijn eigen plaats te gaan. De paspoorten worden weer bekeken. Kijken of onze tronies kloppen met die van het paspoort. De paspoorten verdwijnen in een tas. Een andere douane beambte duikt op. De baggage moet gecheckt worden. Ik moet mijn rugzak onder mijn slaapplaats vandaan halen. Openmaken. Bovenop ligt een plastic zak met vuile was. Ik maak hem open en duw die onder de neus van de douanebeambte. Hij voelt verder even aan de rugzak en vraagt: "clothes? Yes, clothes" Alles mag weer in de rugzak en die mag weer opgeborgen worden. Opnieuw wachten. Opnieuw een douane bemabte. Dit keer met een hond. De man kijkt even naar binnen en de hond blijft rustig voor de coupé staan. Tijdens dat laatste gebeuren blijkt dat we ook waar aan een locomotief of aan andere wagons gekoppeld worden. En dan eindelijk een douanebeambte met een tas waar onze paspoorten in zitten. Die we terug krijgen voorzien van een stempeltje. We wachten nog een tijdje en uiteindelijk na 4 uur vertrekken we. Op weg naar Mongolië. YES! In de trein moeten we inmiddels 2 formuliertjes invullen. Wanneer we aan de Mongoolse kant van de grens komen stoppen we weer. Een kleine herhaling van wat er plaats vond aan de Russische kant. Met dien verstande dat de beambten hier een stuk vriendelijker overkomen. Wanneer onze paspoorten opnieuw door iemand meegenomen zijn krijgen we opnieuw een formulier in onze handen gedrukt. We lezen allemaal iets over ebola. Twee van ons, waaronder ik, hebben een loopneus, met misschien wel wat verhoging. Alhoewel dat laatste ook kan komen van de hitte in de trein. Eentje heeft hoofdpijn, de ander rode ogen. Uiteraard komt op het formulier overal een negatief antwoord te staan. Het is rond 8 uur in de avond wanneer we eindelijk vertrekken. We hebben 6 uur staan hannesen aan de grens. Van wat laatste roebels heb ik 's middags 3 blikken bier gekocht en we nemen er nu een biertje op. En dan is het tijd om te gaan slapen. In de trein, in Mongolie en onderweg naar Ulan Batar.

Lokale tijd half 6 zijn wakker. Nog een klein uurtje en we zijn in Ulan Batar. Op het station nemen we afscheid en ik word opgepikt en naar mijn guesthouse gebracht. Waar ik eerst nog een uurtje ga pitten omdat ik toch pas om half acht kan ontbijten. Na mijn schoonheidsslaapje ga ik douchen en ontbijten. Even een praatje met een Canadese reizigster. Guesthouses zijn toch wel plezieriger dan de homestay in Irkutsk omdat je hier nu eenmaal ook reizigers aantreft.

Ulan Batar is een stad die echt in ontwikkeling is. Ik loop via een grote straat naar een plein met rondom een aantal grote gebouwen. Met voor het grootste gebouw een standbeel van een man op een paard. Ik heb de Lonely Planet op de kamer laten liggen dus ik kan niet zien wat ik op dat moment allemaal aan het bekijken ben. Rondom, direct achter de oudere gebouwen grote, moderne torenflats. Splinternieuw of nog in de bouw. Ik moet lachen om het afschuwelijke gezicht wat het geeft. Dat oude wat ingebouwd wordt door splinternieuw en heel hoog met veel glas. Ulan Batar is ok redelijk makkelijk te belopen. Op het plein zie ik ook stelletjes die gaan trouwen en waar met de hele familie op de trappen van het parlementsgebouw geposeerd wordt. De bruid en bruidegom in bruidskleding, de jonge mensen netjes uitgedost en de ouderen vaak in Mongoolse klederdracht.

Na een lunch ergens loop ik een andere kant op. Een stukje heuvelop naar het Gandantegchenling monastery. Een boedistisch klooster. En dan merk je ook dat je in een heel andere wereld verzeild bent geraakt. In het klooster devote mensen die rond de gebedsmolens lopen. Telkens een slinger aan de gebdsmolen gevend en mantra's prevelend. In het complex is het een oase van rust in vergelijking met de stad. Ik dwaal een tijdje rond en loop dan weer richting de stad. Vanaf de heuvel kijkend zie ik weer de chaos in het verkeer met op de achtergrond heuvels liggend buiten de stad. Heuvels gehuld in wolken.

Het verkeer is echt een chaos. Vaak lijkt het alsof er geen verkeersregels bestaan maar toch rijdt alles redelijk soepel door. Vervolgens ga ik nog naar een groot warenhuis. Waar ik een muts en handschoen koop. De weersvoorspelling is van dien aard dat het 's nachts tot 12 graden kan gaan vriezenen dat er sneeuw verwacht wordt. Dus bij de kleding die ik al heb past dit ook wel. Dan even terug naar het guesthouse. Waar meerdere reizigers zitten. Even wat kletsen en dan mijn kleine rugzak naar de kamer brengen. Vervolgens de stad in waar ik mijzelf tracteer op een pizza. Als domme Hollander denk ik in centimeters waardoor ik even later een pizza van 14 inch voorgeschoteld krijg in plaats een van 14 centimeter. Dan nog water halen en nogwat schrijven. Even het verhaal op deze site bijwerken. De komende dagen zal er niets verschijnen aangezien ik voor 4 dagen een tocht ga maken in het Terelj National Park met overnachtingen in een yurt. Ondanks de weersvoorspelling. Ik verheug mij op deze tocht en heb er zin in!