De minderheden van zuid China.. verdwijnen ze?

Uitslapen, douchen, ontbijten en de rugzak inpakken. Mijn trein vanaf Chengdu naar Kunming vertrekt pas om 13.02 iur. Dus een ochtend om alles op mijn gemakje te doen. Ruim op tijd ben ik op het station. Waar het een grote wirwar van mensen is. Mijn kaartje moet ik afhalen op vertoon van het reserveringsnummer en op vertoon van mijn paspoort. Is het in de wachruimte eerst relatief rustig, hoe dichter de tijd bij tijd van vertrek komthoe meer mensen met enorme massa baggage naar de poortjes dringen om toch maar vooral vooraan te staan wanneer die opengaan. Ik zit op een stoeltje vlakbij en kan dus makkelijk vooraan zijn. Wanneer de poortjes opengaan is het haast een worsteling om naar binnen te komen. Mijn rijtuig heb ik snel gevonden en ik duw de rugzak in het baggagerek. Helaas heb ik het bovenste bed, dus mijn voeten steken vannacht buitenboord. Na Chengdu gaar de reis eerst door een relatief vlak gebied en vervolgens rijdt de trein echt uren tussen de bergen. Ongeveer naast een rivier. Heel veel tunnels waar we doorheen gaan. In de coupé zit ik met alleen maar Chinezen die geen van allen de Engelse taal machtig zijn. Mijn Chinees is... niets natuurlijk dus ik vermaak mij met foto's maken, naar buiten kijken en eten. En na het eten wanneer het buiten donker is met een e-reader op mijn bed liggen lezen tot ik slaap krijg. Voor het geplande tijdstip komen we in Kunming aan. waar ik eerst minuten iemand probeer duidelijk te maken waar ik heen wil. En ach, wat maakt het uit. Ik krijg een taxi die mij netjes op het goede busstation aflevert. Hetzelfde busstation waar ik 4 jaar geleden al eens stond en waar dit voorjaar een bomaanslag plaatsvond. En dan in de bus naar Jinghong. Een rit die begint met mooi weer. Later in de heuvels werd het eerst mistig om te eindigen in Jinghong met regen. In Jinghong een youth hostel gevonden met een mooie kamer met douche. En dan gewoon even beneden zitten. De enige gast was een Zwitsers meisje van 20 jaar die een paar maanden op ries is. (als zoveel jonge mensen). We worden dan uitgenodigd om samen met een paar meisjes, die mede de bezetting verzorgen van het hostel, e eten. Zij zullen koken en wij hoeven alleen maar aan te schuiven. Een eenvoudige maar lekkere maaltijd. Met thee, heel erg veel thee die in deze regio verbouwd wordt. Best moe van de reis verdwijn ik tegen 10 uur naar mijn kamer om een flinke nachrust te maken.

De volgende dag word ik wakker doordat het buiten werkelijk hoost. Ik draai mij lekker om en wederom een dag van uitslapen. Misschien ben ik toch moe aan het worden van de vele indrukken die ik opdoe? In ieder heval nadat ik beneden ben en ergens een ontbijtje gescoord heb moet ik weer zorgen voor wat cashgeld. Mijn pinpas, mijn creditcard, nergens wilde een automaat mijn nummer accepteren en mij voorzien van het benodigde geld. Dus maar alvast op zoek naar een trip voor een dag later naar de minorities van zuid China. En die trip heb ik snel gevonden. Althans eentje die mij op papier aanspreekt. Van de vrouw van het bureautje, restaurantje krijg ik ook nog aanwijzingen waar een bank is waar ik wel geld kan halen. En ja hoor. Opgelucht ben ik een half uur later weer 1000 yuan rijker. Dan naar het busstation om een kaartje te halen voor overmorgen naar Laos. Dan terug en de trip boeken naar de minorities. De volgende dag om 8 uur sta ik klaar. Er verschijnt een landcruiser met een chauffeur die alleen Chinees spreekt. We vertrekken en hebben eerst een rit van dik 2 uur voor de boeg voordat we op de eerste bestemming zullen komen. Op papier een Bulang village genaamd Zhanglang. Na ongeveer anderhalf uur stoppen we in een klein plaatsje. De chauffeur maakt een gebaar van eten en even later zit ik met hem aan een onvervalste locale noodlesoep als ontbijt. Tussen de locale mensen werk ik mijn ontbijt naar binnen. De soep is pittig en goed gevuld met pepers. Na het ontbijt stoppen we op een markt waar ik even overheen loop en wat foto's maak en de chauffeur zelf groentes koopt. Dan weer verder met de landcruiser. Richting de bergen waar dreigende wolken in de lucht hangen. Is de weg eerst nog verhard, later in de bergen gaan we een onverharde weg op. Om ergens uit te komen waar ineens vuurwerk klinkt. We zijn in het dorp aangekomen waar juist een soort optocht is en de locale mensen op weg zijn naar een tempel. Ik stap even uit en maak wat foto's voor we naar het midden van het dorp rijden. Inmiddels regent het keihard. De chauffeur pakt ergens een waterpijp vandaan en rookt een sigaret terwijl we schuilen voor de regen. Wanneer de regen even minder wordt ga ik toch even lopen door het dorp. Veel oudere hutten met rieten daken maar ook veel nieuwere stenen huizen zijn er te vinden. Door de regen zijn er verder nauwelijks mensen te zien. Terug bij de auto gekomen zie ik dat er wat meer auto's met toeristen staan. Voornamelijk Chinese toeristen. Dan loop ik samen met de chauffeur richting de tempel en hij maakt mij duidelijk dat ik daar mag gaan kijken. Binnengekomen zitten er voornamelijk vrouwen. In de klederdracht die hoort bij de Bulang. Dit is behalve een aantal hutten het meest authentieke dat ik zie van deze bergvolkeren. Inmiddels schijnt de zon ook weer en wijst de chauffeur mij een ander pad door het dorp. En daar dwaal ik ook nog even door het dorp. Weer terug zie ik eerst geen chauffeur maar die komt na een minuut of 10 ineens weer opduiken. Wijst mij opnieuw het pad en loopt dan samen met mij dat pad af. Tsja, wanneer je niet kunt communiceren ontstaan er misverstanden. Hoe maak ik hem duidelijk dat ik hier al ben geweest. Dan weer rijden, op naar het volgende dorp. Hier zouden Akha mensen moeten wonen. Maar alles wat ik zie is gewoon een dorp met stenen huizen. Ergens op het eind van een pad zitten 2 oudere mensen die vriendelijk lachen. Ik loop hier samen door met een Nederlandse man, zijn Duitse vrouw en hun Nederlandse dochter die stage loopt in China. Dit dorp hebben we allemaal snel gezien en vervolgens door naar het volgende dorp. Een Dai village. Het enige wat hier te zien is, is een ceremonie bij een tempel. Waar een monnik achter elkaar mantra's prevelt terwijl er mensen omheen zitten. Het is mij duidelijk dat de minderheden, althans het authentieke, hier in zuid China snel verdwijnen zullen. Het zal zeker anders zijn als in noord Laos en noord Vietnam. Na dit bezoek gaan we ergens lunchen. Ik mag niet samen met de anderen aan tafel maar moet aan een tafel met mijn chauffeur. De maaltijd is te doen. Rijst, groentes en wat vlees. Daarna wens ik de anderen een goede reis en vertrekken we richting de theeplantages die ik zou bezoeken. Het bezoek blijkt een toeristische attractie te zijn waar een vrouwtje wil laten zien hoe ze thee maken. Om vervolgens thee te verkopen. Aan mij niet besteed. Dus ondanks de teleurstelling van de chauffeur rijden we weer terug richting Jinghong. In de auto val ik telkens in slaap op de terugweg. Moe? Misschien wel, ik weet het niet. Terug in Jinghong betaal ik mijn trip en loop naar mijn giesthouse. Waar ik op de kamer meteen naar het toilet moet. Als altijd kijk ik even of ik trots kan zijn op hetgeen ik geproduceerd heb maar helaas dit keer niets om blij van te worden. Ik voel mij niet lekker, heb flinke zweetaanvallen en ga op bed liggen. Later haal ik nog een paar flesjes water en een flesje cola en ga dan proberen een lange nacht te maken.