Xiahe, Langmuse en jarig zijn..

De vorige avond heb ik ook een trip geboekt. Want je bent in Xian en dan moet je uiteraard ook het wereldberoemde terracottaleger bezoeken. En naast het bezoek aan het terracottaleger staat ook nog een bezoek aan een fabriekje van aardewerk waar miniaturen gemaakt worden van de beelden.
Redelijk op tijd word ik opgepikt door een goed Engels sprekende gids. In de bus mensen van allerlei pluimage uit diverse landen. Een Finssprekend jong stel. Hij is van Chinese afkomst en zij, zal later blijken, studeert. Verder zijn er Engelsen, Australiers, een Zweed en een stel uit de Verenigde Staten. En gemelleerd gezelschap dus en daar past toch ook wel een Dutchie bij.

De gids geeft onderweg uitleg over de dingen die voor ons liggen en geeft meteen weer een stukje geschiedenis. Echter na de verhalen over tsaren in Rusland, de khans van Mongolie en nu steeds verschillende dynastieën in China lijkt het een beetje of ik het alles niet meer goed kan opnemen. Ach, ik word tenslotte ook een dagje oud er nietwaar. Ik kan echter wel vertellen dat de Chinese geschiedenis veelomvattend is endat er gemakkelijk een zeer zeer uitgebreide studie van te maken valt.

Onze eerste stop is het fabriekje. Best wel even leuk om te zien hoe diverse dingen gemaakt worden. En gelukkig totaal geen opdringerigheid om dingen te kopen.

En dan waar het voor de meezten om begonnen is. Het terracottaleger. Ietz waar de meeste toeristen voor naar Xian komen. Het complex waar het aardewerken leger staat is behoorlijk groot. Om alles goed te bewaren zijn op het complex 3 grote hallen gebouwd. De grootste hal is echt het allermooiste met veel goed bewaarde beelddn behorende bij het terracottaleger. De andere 2 zijn minder mooi. Althans ik vind ze minder mooi. Wat wel mooi is, is in de derde hal een aantal beelden waar krijgers in een zittende houding afgebeeld zijn. Voor mij en voor anderen blijft de vraag wat er in het gebied nog allemaal onder de grond verborgen is. De toeko st zal dat ongetwijfeld gaan uitwijzen. Bij de uitgang lopen we ook nog langs de enig overlevende Chinese boer die mede het complex ontdekt heeft bij het graven van een waterput. Hij zit daar om boeken te signeren die toeristen kunnen kopen. Na het bezoek aan het terracottaleger gaan we ergens op het complex lunchen met de groep en vervolgens naar de tombe van... Ja van wie ook weer. Iets om thuis na te kijken. Bij xe tombe moeg ik even lachen wanneer de gids ineens naar een heuvel wijst en zegt: "And thats the tombe. We cannot go in because we don't know where the entrance is". Tsja, leuk om een foto van een heuvel te maken en o getwijfeld zal de geschiedenis eromheen best interessant zijn. En dan weer terug naar Xian waar ik als eerste bij de southgate gedropt word.



En dan zijn we ineens dagen later. Samen met Jin, een jongedame uit Singapore zit ik in een restaurant in Langmusi. Te vernikkelen van de kou. Ze krijgt af en toe ce slappen lach omdat het koud is en koud blijft ondanks lagen kleding. En omdat ze een paardentrek van een paar dagen gaat maken van een paar dagen denkt aan de kou die er komt en het feit dat ze ook een yak mag melken.

Wat er intussen allemaal is gebeurd? Nog een dag in Xian waarbij ik in de ochtend heb rondgedwaald in de smalle straatjes vlakbij het guesthouse. In de middag ben ik bij de southgate opnieuw de stadswallen opgegaan en heb daar een fiets gebuurd om een "rondje" over de oude stadsmuur te maken. Eind middag, begin nog een keeer via de Belltower naar het muslimquarter en dan naar het guesthouse mijn rugzak ophalen en naar het station. En vandaar vertrek ik met de trein naar Lanzhou. Voor zover ik het zien kan ben ik dit keer de enige westerse toerist in de trein. Vroeg in de ochten aangekomen in de nog donkere stad. Met behulp an een briefje heb ik binnen een paar minuten een taxi naar een busstation en daar hoef ik alleen maar Xiahe te zeggen en ik word meteen naar een loket verwezen. Er staat al een bus klaar en vroeg in de ochtend ben ik onderweg naar Xiahe. In de bus een Engelsman. Bill is de avond van tevoren in Lanzhou aangekomen en gaat dezelfde kant op. In Xiahesta ik buiten het busstation even te kijken welke kant ik op moet wanneer er ineens een westerse vrouw op een motorbike langskomt. We kijken elkaar aan, ze stopt en zegt iets in het Engels en zegt dan : "Piet"? En verassend genoeg ben ik 10 minuten later in het Nirvana guestnkuse waar ik een hartelijk welkom krijg in een guesthouse met een leuke en warm aandoende ambiance. Na een kleine uitleg ga ik de stad verkennen. Mannen op een pleintje die kaarten of een bordspel spelen waar ik niets van. Even verder kijkend zid ik hoe een schaap van zijn vacht wordt ontdaan. Dan evede hoofdstraat op en neer gelopen. Het Labrang klooster met de geelkap mo nikken laat ik grotendeels voorbijgaan omdat ik daar morgen naar toe ga. Wel even een heuvel opgelopen en vandaar heb ik een mooi overzicht over het kloosgercomplex.

De avond breng ik verder door inhet guesthouse.

En de volgendd morgen op tijd in het Labrangklooster om een toer met een Engelssprekende gids te maken. Daar is Bil opnieuw, daar is Jin en een Amerikaan die met zijn in China studerende dochter rondreist. We bezoeken diverse tempels samen met de boedhistische monnik. Die gelukkig redelijk Engels spreekt. We eindigen in de grote ruimte waar de monniken om half 12 hun gebed hebben en daarna een gezamenlijk hun lunch. In een ruimte met pilaren, met lange rijen kussens gaan de monniken zitten. Aan het hoofd zitten een aantal monniken met een gong. Op een gegeven moment beginnen enkele monniken op een gong te slaan en een paar beginnen mantra's te murmelen. Wij krijgen dan het sein dat we de ruimte dienen te verlaten waarmee voor ons de rondleiding afgelopen is. Tijdens een regenbui gaan we terug naar het guesthouse voor een lunch en gaan vervolgens weer het Labrangklooster in. Rondom het klooster staan ontelbare gebedsmolens. De hele rondgang is enkele kilometers lang. Inmiddels is het zonnig en we zien heel veen bedevaartgangers hung gang maken langs de gebedsmolens. Mannen en vrouwen in hun Tibettaanse kleding. Monniken in hun rode pijen. Op bepaalde plaatsen maken de bedevaartgangers een stop. Ze zteken hun gevouwen handen in de lucht, brengen de gevouwen handen net onder de kin, vallen op hun knieen om dan languit op de grond te liggen en hun mantra te prevelen. Bij kleine stoepa's maken de bedevaartgangers drie maal een rondgang om de stoepa. Al met al een indrukwekkend gebeuren.

In het guesthouse eten we gezamenlijk, drinken nog iets en worden plannen gemaakt voor de volgende dag.

Voor mij ligt het plan al vast. Ik ga naar de grasslands. Waar de nomaden uit "little Tibet" op de zomerwijden hun yaks en hun schapen laten grazen. Rond 10 uur vertrek ik samen met Wandhikar. Hij is getrouwd met Clary en mijn gids van vandaag. Al vroeg tijdens de rit moeten we een aantal keren langzaam aanrijden omdat er yaks of schapen over de weg lopen. En dan niet 1 of 2 maar gewoon een kudde. Op een bepaald moment gaan we van de weg af en ineens en ziet Wandhikar dat de weg verdwenen is. Weggeslagen door een snelstromend riviertje. Een klein stukje verderop is een plek die voor de auto geschikt is om het stroompje over te steken. Later komen we weer op een verharde weg. Links en rechts heuvels met grazende yaks, grazende schapen en hier en daar een nomadentent. wanneer we een pas overgestoken zijn zie ik voor mij aan de einder vele bergen, besneeuwd. Wandhikar stopt en we lopen vervolgens drie uur duur het mooie landschap. Tussen de yaks, door de sneeuw. Een schitterende blauwe lucht boven ons, heuvels en vlaktes voor ons en sneeuwtoppen aan de einder. We klimmen tot een hoogte van 3762 meter. En maken ook nog foto's in de sneeuw.

Ergens in de middag lunchen we ergens in een klein dorpje. Toeristen heb ik de hele dag niet gezien. En helemaal aan het eind van de dag bezoeken we ook een nomaden familie. Of eigenlijk twee vrouwen en een meisje die er wonen. De mannen zijn ver weg met de yaks op weidegronden. Ik eet daar tsampa. Ik had er een heel andere voorstelling van maar het smaakt niet eens vervelend.

En dan weer terug. Een roodverbrand gezicht voor mij. Een douche dan eten we gezamenlijk met een groep. En als verrassing voor mij balonnen. Een appeltaart die de anderen besteld hebben. En een "happy birthday" song voor mij. De taart mag ik aansnijden en van Wandhikar krijg ik een mooie beker met Chinese thee en, heel speciaal, een sjerp. Die ik uit Nepal ken als zijnde slendang. Wandhikar hangt de sjerp om met als wens "may you have a long live". Ook al is het nog niet mijn verjaardag, toch is de vooravond ervan heel erg speciaal. Speciaal omdat ik het met een groep ontzettend aardige mensen mocht en kon vieren, ver van huis.



De volgende dag vroeg op. Vroeg op, op mijn verjaardag om samen met Jin naar Langmuse af te reizen. Het is koud, vies koud, vrieskou. We krijgen van Clary nog een kop koffie een een flesje drinken mee en dan zijn de leuke dagen samen met hele leuke mensen weer voorbij. Clary is iemand die aandacht heeft voor al haar gasten. Wandhikar is een rustige en heel innemende man uit Tibet die ook veel weet te vertellen van zijn "grassland", van Tibet en de Tibettanen die hier wonen.

Wanneer Jin en ikzelf in Langmuse zijn nemen we intrek in hetzelfde hotel. En dan gaan we het dorpje in en verkennen. Wederom een klooster. Echter veel en veel kleiner dan het Labrangklooster. We zijn er redelijk snel doorheen. En lopen dan de heuvel op achterhet klooster. Waar veel gebedsvlaggen wapperen. De heuvels zijn een plek waar zogenaamde "skyburrials" plaatsvinden. De doden worden door sommige mensen neergelegd om door vogels opgegeten te worden. Het idee erachter is dat de stoffelijke resten van de overledenen zo weer teruggeven worden aan de natuur. Best even vreemd om op zo'n plaats rond te lopen. Na de afdaling slenteren we samen nog een tijdje door het dorp om vervolgens vanaf laat in de middag to in de avond in het warmste restaurant van Langmuse te vernikkelen van de koude op 3300 meter. Eten en warme dranken en lachen en praten. Dat is de rest van de avond. Op het eind neem ik ook afscheid van Jin want zij blijft hier een aantal dagen om een paardentrek te maken. Voor mij gaat de reis morgen verder. En als laatste wil ik iedereen bedanken voor de verjaardagswensen, persoonlijk, via Facebook, via sms, via mail of hoe dan ook!! Dank allemaal!!!!