Twee dagen reizen. Door China, Laos en Thailand!

Echt een hele lange nacht heb ik gehad. Omdat ik vandaag reizen moet gebruik ik als ontbijt een banaantje en zorg ik dat ik in elk geval water bij mij heb. Na mijn rugzak gepakt te hebben vertrek ik. Aan het meisje van het youth hostel vraag ik om in het Chinees de naam voor het busstation voor mij op te schrijven. Dan ga ik naar buiten waar ik al snel een taxi vind. Naar het busstation dus. En op het busstation krijg ik te horen dat dit niet het goede station is. Dus het meisje heeft het verkeerd opgeschreven. Weer naar buiten dus waar ik aangesproken word door een man met een motorfiets. Die laat ik het buskaartje zien. Ik spreek met hem dezelfde prijs af als wat de taxi kostte en met mijn rugzak onder baggagebinders scheuren we even later door het verkeer van Jinghong. Op het volgende station maakt een vrouw achter een balie mij duidelijk dat ik ook hier niet goed ben. Ik ben gelukkig ruim op tijd, heb nog één uur voor vertrek. De vrouw komt achter de balie vandaan en loopt naar buiten met mij. Daar maakt ze een taxichauffeur duidelijk waar ik heen moet. En dus sta ik 10 minuten later eindelijk op het goede busstation. Daar laat ik mijn kaartje aan iemand zien. En die waait met zijn hand naar het eind van het stationnetje. Een andere reizig er, een oudere backpacker, grijzend halflang haar, komt op mij af en zegt tegen mij: "Luang Namtha"? "Yes" is mijn antwoord. Grinnikend en grijnzend zegt hij dat hij daar ook heen moet. Wijst ook naar het station en zegt in moeizaam Engels dat hij het ook niet weet. Hij stelt ook de vraag aan iemand en krijgt een soortgelijk antwoord als ik kreeg. Grinnikend wijst hij dezelfde kant op. Het blijkt een vrolijke Japanner te zijn die overal om moet lachen. Dat werkt aanstekelijk bij mij en voor de grap vraag ik opnieuw iemand waar de bus staat. Hetzelfde gebeuren en grinnikend lopen we met de rugzakken die kant op. Uiteindelijk komt de bus. Naar Nanta zoals de Chinezen zeggen. En dan zijn we onderweg. We rijden het station uit en tot mijn verbazing stopt de bus op een van de stations waar ik eerder was. Afijn, ik heb de bis en we rijden. Over mooie wegen in het begin. Klimmend en dalend door de heuvels van zuid China. Door een landschap waar veel bananenplantages en veel theeplantages zijn. Na de middag stoppen we op een station. Tijd om te eten. Wat ik veiligheidshalve maar achterwege laat. Ik ga even naar een toilet, koop weer een flesje water en wanneer ik terugkom zie ik geen bus meer. Wel een Chinees stel uit dezelfde bus en de Japanner. Grinniken haalt hij zijn schouders op. "The bus is gone" zegt hij lachend. We lopen naar de ingang van het busstation. En gaan met onze handbaggage weer door de controle. En wanneer we daar een kaartje laten zien opnieuw wijzen naar het eind, nu van dit station. Ineens duikt de bus achter wat hekken op en moeten we via een omweg rennen om bij de bus te komen.

En dan gaat het op weg naar de grens. Waar ergens een hele horde geldwisselaars in de bus gelaten worden. Ik wil mijn yuans in Laos wisselen dus ik doe verder niets. Aan de grens moet iedereen de bus uit. Lopend naar de douane en daar word ik teruggeroepen om een formulier in te vullen. Echter mijn pas is al gestempeld en ik wil China uitlopenmaar helaas, ik mag er niet uit.. De Japanner heeft wel een formulier ingevuld en hij wacht even op mij. Grinnikend zegt hij iets van crazy Chinese customs, we are going out of China. En even later staan we alletwee in niemandsland. Dan een paar honder meter met de bus om weer uit te stappen. Hier opnieuw papiertjes invullen. Voor mij visa on arrival alstublieft. Ik geef een pasfoto en moet betalen. Of ik dollars heb. Nee, ik heb alleen yuans. En betaal 280 yuan voor mijn Laos visum. Dan de bus weer in en we rijden door Laos. Om al na enkele kilometers te zien dat Laos in vergelijking met China een heel arm land is. Hutten langs de weg, op palen. Ik wist het al van mijn eerdere reizen door Laos maar zie het nu weer met eigen ogen. Na een uurtje met de bus stoppen we op een voor mij bekende plek. The nightmarket in Luand Namtha. Ik loop een restaurantje in en vraag of ik ergens yuans kan wisselen. De eigenaresse stuurt een jongetje met mij mee en ergens bij een klein zaakje kan ik mijn overgebleven geld wisselen voor Laotiaanse kips. Dan een guesthouse. En dat is ook zo gevonden. En dan even eten. Met een grote fles koud beer Lao erbij. Van mijn maag gelukkig geen last meer. Wanneer ik eet komt de Japanner voorbij. Grijnzend vertelt hij dat hij een direct bus naar Bangkok heeft voor morgen. Ik had inmiddels al een busticket naar Changrai. Dus we wensen elkaar goede reis.

Dan naar mijn kamer om even wat te schrijven. En ineens valt het licht uit. En dat blijft uit tot de volgende dag. Eén keer een flinke knal wanneer men ergens probeert de boel te herstellen.

De volgende dag snel een ontbijtje scoren. Dan met een tuktuk naar een busstationnetje. En opnieuw is de Japanner erbij. En op het stationnetje van Luang Namtha blijkt dat we dezelfde bus naar Thailand hebben. Hij vindt het reuzegrappig wanneer we weer samen in de bus zitten.Voor hem dus bepaald geen luxe VIP bus naar Bangkok. Wanneer we instappen is de bus snel helemaal vol. Dan blijkt dat er toch nog een paar mensen bij kunnen. En wanneer die in de bus zijn kunnen er gewoon nog een paar bij. Na een uurtje rijden stoppen we ergens en in de van mensen uitpuilende bus kan er ook nog gewoon een monnik bij. De reis gaat dit keer door het Laotiaanse bergland. Het bergland waar men druk bezig is met de rijstoogst. Slingerend door bergen, over vaak slechte wegen vorderen we gestaag. Om na de middag aan te komen bij het eindpunt van de bus. Daar ga ik samen met de Japanner met een tuktuk naar de grens. Waar we onze spullen uitladen. Wanneer de tuktuk weg is vertelt hij mij grinnikend dat er nog een tas in ligt. Ik kijk hem aan en vraag hem of hij nu terug moet. "No way, it's only food". Dan gaan we samen door de douane, stempeltje halen en opnieuw wachten. Dan een paar honderd meter met een ander vervoermiddel en dan wederom papiertjes invullen en een stempel halen bij de Thaise douane. Samen wachten we ongeveer een uur en worden dan ineens opgepikt door een mooie landcruiser. We stappen in, moeten naar een busstation ongeveer 15 kilometer verderop. Ineens remt de dame achter het stuur. "The bus to Chang Rai". Ze stuurt de landcruser dwars de weg over. Ik krijg nog net de gelegenheid om de Japanner "safe travels" te wensen en dan zit ik alweer in een bus. Een oude gammele bus die ongeveer 130 kilometer te overbruggen heeft. En 2 uur later ben ik dan in Chang Rai. Daar vind ik snel een guesthouse. In de avond nog ergens eten, met dit keer Thais bier. Dan nog even rondstruinen over de avondmarkt voor ik mijn bed induik. Ik ben in Thailand en heb in 2 dagen 3 landen aangedaan.