Listvyanka - Het Baikalmeer

Wanneer de trein vertrekt van een station word ik wakker. Ik kijk even hoe laat het is en zie dat het nog 4 uur gaat duren. Ik probeer nog even wat te slapen maar val niet meer in een diepe slaap. Voordat we gewekt worden door de provodnitsa ben ik al wakker. Ik haal mijn bed af (lakens en kussensloop) en leg de spullen voor de rugzak klaar. Dan sta ik op, kleed mij aan en maak de vrouw op het onderste bed wakker. We zitten alletwee te klooien om het bed goed opgeklapt te krijgen maar uiteindelijk lukt dat. Dan mijn soullen in de rugzak proppen en uiteindelijk komen we 10 minuten voor de geplande tijd aan in Irkutsk.

Buiten neem ik hartelijk afscheid van de provodnitsa en zowaar ik krijg een welgemeende handdruk van haar.

En dan sta ik op het perron. Ik moest bij de de wagon waar ik in zit wachten. En dus doe ik dat maar even. De ochtenlucht in Irkutsk voelt koud aan. Gelu,kig heb ik wel mijn jas aan. Wanneer de provodnitsa zegt dat ik beter naar binnen kan lopen zie ik een mannetje aan komen lopen. Hij stelt zich voor als Sergej. Ik stel mij voor als Piet.. We lopen naar zijn auto een op het grote plein voor het station zie ik dat de buitentemperatuur 2 graden boven nul is. Wanneer ik mijn rugzak in de kofferak geladen heb stap ik in. Op mijn vraag of hij Engels spreekt krijg ik als antwoord "njet". Ouwe brombeer denk ik bij mijzelf. Onderweg zegt hij echter toch een paar dingetjes. Wanneer ik uitstap weet ik dat we een rit hebben gemaakt van 70 kilometer. En weet ik ook dat we over en langs de Angara gereden zijn. De rivier die uitmondt in het Baikalmeer. Een ritje over golvende wegen grotendeels tussen bossen.En dan zie ik ineens het Baikalmeer voor mij opduiken. We rijden langs het meer, langs het Baikalmeer. We zijn in Listvyanka waar we een zijweg ingaan en een flink eind tussen de heuvels rijden. Uiteindelijk een stukje onverharde weg op waar we ineens voor een houten omheind huis staan. We zijn er. Ik krijg een treinticket en vertrektijd in mijn handen gedrukt, mijn rugzak uit de auto en dan mag ik zien binnen te komen. Ik vind een bel en sta even later in het van binnen erg mooie houten huis. Er gaan net 2 mensen weg en ik hoor dat normaal inchecken pas vanaf 12 uur is maar dat ik dus meteen de kamer inmag. Waar ik met mijn binnenkomst twee meisjes waker maak. Die uit Nederland blijken te komen. Waar zijn ze niet, de Nederlandse reizigers. We babbelen samen even wat. De beide jongedames studeren medicijnen en zijn een aantal maanden op reis voor ze met hun co-schap gaan beginnen. Een reis met de Transsiberie, dan door Mongolië, en vervolgens China en Zuid-Oost Azie om ergens begin januari weer naar Nederland terug te keren.

Ik verblijf op een slaapzaaltje voor 4 personen. Ik krijg een paar lakens en een piepklein handdoekje. Mijn bedje opmaken, rugzak half leegtrekken en dan even in het keukentje thee drinken. En dan ga ik Listvankaya verkennen. Het hostel ligt redelijk ver weg van de "boulevard". Daar aangekomen loop ik eerst maar eens een ztuk in de richting waar ik vandaan ben gekomen. Het is op dit tijdstip nog redelijk rustig in het dorp. Langs de boulevard stop ik even en blijf ergens staan waar een viertal duikers zich gereed maakt om een duik te gaan maken in het Baikalmeer. Het meer heeft een diepte van 1637 meter. Hoewel het viertal enorme duikpakken aanhebben zullen ze niet zo diep gaan anders worden ze net zo dik als hun duikpakken. En wanneer ze eens een slok water binnen krijgen hoeven ze niet bang te zijn want het is water is drinkbaar. In het meer komt leven voor dat nergens anders op de wereld te vinden is.

Wanneer ik verder loop kom ik bij een inham tussen 2 heuvels waar nogal wat huizen tussen geklemd liggen. Veel gekleurde houten huizen maar er staan ook een paar enorme houten hotels. Tsja, ook de Russen zien handel. Langs de weg zijn mensen bezig ijzeren zwartgeblakerde bakken neer te zetten. Bakken om vis in te roken. De vis die alleen hier voorkomt is de omul, waar ik voor mijn reis al over gelezen heb. Ergens kom ik uit bij een afslag met een wandeling naar een uitzichtpunt. Dat zal ik morgen wel eens bezoeken. Ik loop terug richting waar ik vandaan kom en ga vlak bij de afslag waar mijn hosfel ligt ergens lunchen. Het is zondag en binnen zit een groep bier te drinken en te eten. Redelijk luidruchtig.

Vervolgens ga ik even bij het haventje kijken. Inmiddels komen er voortdurend auto's het dorp binnen rijden. Dagjesmensen uit Irkutsk die een uitje maken. Langs het water is een soort strand van keien waar mensen zitten. Echter ook veel mensen die in een soort strandhuisje zitten, heel veel naast elkaar gebouwd, met eten en flessen bier. Sommige mensen zitten gewoon op een rots te eten, uiteraard ook met een fles bier erbij. Dan even op een marktje kijken. Spullen voor toeristen, veelal prullaria maar ook wel mooie mutsen en handschoenen. Meeste kraampjes verkopen echter vis, gedroogd of gerookt. Ik loop het dorp uit en zelfs daar staan mannen of vrouwen met hun bakken vis te roken.

Teruglopend besluit ik over het keien strand te lopen en kom daar de twee Nederlandse meisjes tegen die in het zonnetje liggen met een kleed om zich heen geslagen. Nog even een kort praatje en dan besluit ik maar de omul eens te gaan proeven. En ik moet zeggen dat het visje heerlijk is. Reden om nog een te kopen en te verorberen. Daarna loop ik weer terug naar het dorp tussen de heuvels en ga dit keer het dorp in om daar rond te kijken. Houten huizen, oud maar ook nieuwe. Vaak met een kleur maar ook vaak van buiten uitziend of ze vervallen zijn. In een winkeltje koop ik broodjes en wat vlees en een beker yoghurt voor mijn ontbijt morgenvroeg. Dan weer terug naar het guesthouse waar blijkt dat ik een nieuwe kamergenoot heb. Een Italiaanse vrouw. Zij blijft in het guesthouse eten terwijl ik zelf naar het dorp terugloop en daar mijn avondmaaltijd gebruik in een restaurantje.Terug in het guesthouse wil ik gaan schrijven. Ik maak een kop thee en ga aan de tafel in de keuken zitten. Van schrijven komt echter de hele avond niets. De Italiaanse, Eelysa geheten, en ikzelf zitten de hele avond te babbelen. Voornamelijk over reizen. Ze is ook al in Nederland geweest en praat over polders, de dijk naar Marken. Opnieuw komen de foto's die ik op de tablet heb staan van pas. Ik laat haar foto's zien van de regio waar ik woon, niet echt ver van Marken dus. Tegen elven gaan we slapen. Heel even word ik wakker wanneer zij uit bed is. De volgende ochtend blijkt dat ze het koud had en iets aangetrokken had.

De volgende morgen samen ontbijten en weer praten samen. Een leuke Italiaanse vrouw die e ht een passie voor reizen heeft. Zij wil als het even lukt zonder te vliegen in Australië proberen te komen.

In de nacht ben ik een keer wakker geweest en hoorde het behoorlijk regenen. Echt er de dag is weer zonnig en we besluiten samen naar het hoger gelegen uitkijkpunt te lopen. Zij spreekt goed Engels en babbelt ook honderduit. Na even zoeken vinden we het punt en komen ergens bij een kabelbaan en daar vlak bij loopt een pad omhoog. Boven hebben we een schitterend uitzicht over het Baikalmeer. Boven zijn allerlei gekleurde lintjes aan een hek geknoopt of rond een dunne boomstam geknoopt. Ergens in de verte doet het mij denken aan pasovergangen in Nepal.

We wandelen via een ander pad weer terug en komen weer aan het meer uit. Later lees ik dat de weg langs het dorp 4.5 kilometer lang is en dat de meeste huizen in een van de 3 valleien staan die landinwaarts lopen. Dus uren wandelen langs het meer in twee dsgen. Ergens in de middag koopt Elyza eten voor tijdens haar treinreis naar Ulan Batar en ik koop wat eten voor mijn ontbijt van de volgende dag. Dan gaan we samen naar het guesthouse en maken daar thee. En het laatste deel van de middag blijven we samen kletsen over van alles en nog wat. Over elkaars privé leven, over waarom ze op reis is gegaan.

Na vijven loop ik met haar naar de bus en daar nemen we afscheid. Het was een gezellige dag met een gezellige Italiaanse. Wie weet zien we elkaar nog in Beijing. Alvorens terug te lopen naar het guesthouse ga ik ergens eten en ga dan aan het meer wachten tot zonsondergang. Daar neem ik foto's van de ondergaande zon met ver weg aan de overkant van het meer ook nog besneeuwde bergtoppen.

Terug in het guesthouse maak ik thee en neem mij voor te gaan schrijven. Echter dit keer duikt er een Chinees meisje op. Opnieuw aan de praat en nee, ik kom niet aan schrijven toe. Wel weet ik aan het eind van de avond hoe ik van het treinstation in Beijing naar mijn guesthouse daar moet komen.

En dan is het bedtijd. Mijn dagen in Listvankaya zitten erop. Morgen weer verder, Irkutsk nu echt verkennen.