De Transmongolië - Moskou naar Irkutsk, dag 2

De tweede dag in de trein. Ik ben vroeg wakker en lig boven in mijn bed. Zweterig. Het is echt warm in arm blijft in de trein. De buitentemperatuur zal een graad of 7 zijn. En ook nog steeds regenachtig. Tot nu toe verandert het landschap weinig, eigenlijk steeds redelijk vlak met veel bomenen heel af en toe een dorpje opduikend. De afgelopen nacht ben ik heel even wakker geworden. Op een bepaald momen tmoet er iemand in de trein gestapt zijn die er bij de volgende stop weer uit moest. Over het hele trajecht dat ik afleg zijn er minder dan 20 stops terwijl het totale trajecht van Moskou naar Irkutsk meer dan 5000 km bedraagt. Soms duurt het uren naar een volgende halte op de reis naar Irkutsk.

Wanneer het ochtendritueel in de trein voorbij is, tanden poetsen, wassen, plassen, poepen en ontbijten, voor iedereen in een andere volgorde wordt het weer rustig in de trein. Af en toe iemand die water haalt bij de samovar, af en toe een moeder die met haar kind door de trein wandelt. Sommige mensen blijven uren slapen, anderen lezen, een enkeling kijkt een film op een tablet. Zelf sta ik soms even voor het raam te kijken, naar het landschap, om te zien dat in de verte de wolken breken en we richting beter weer rijden. Soms lees ik een uurtje. Ik ga niet op bed liggen want ik wil langzaam tijdens het reizen met de trein in het nieuwe tijdritme komen. Wanneer ik in Irkutsk aankom zal het daar 7 uur later zijn dan in Amsterdam en 5 uur later dan in Moskou. Dus elke dag zo vroeg mogelijk wakker worden en dan ook snel opstaan.

Voor we opnieuw ergens aankomen raak ik even aan de praat met een Russische jonge vrouw. Ze zegt tegen mij dat ze Nederland vooral kent van de tulpen omdat ze die ontzettend mooi vindt. Ik zeg haar dat ik na de stop wel eens wat foto's kan laten zien. Mijn tablet staat vol met mijn Facebook foto's dus ze kan kijken. Na de stop gaan we in haar coupé zitten. Er zit ook een Russische jongeman Ze spreken alle twee moeizaam Engels maar vullen elkaar goed aan of vragen elkaar naar Engelse vertaling van het Russisch.

De foto's uit Nederland slaan goed aan. Omdat de meeste foto's genomen zijn tijdens mijn wandelingen in Nederland krijgen ze een goed beeld van de omgeving waar ik woon. En ik krijg voortdurend vragen over van alles en nog wat. Met name foto's van de bollenvelden vindt het vrouwtje super. Het wordt een lacherig geanimeerd gesprek. De vrouw is een dierenliefhebster. Ze heeft zelf een hond en een kat. Ze vraagt iets over dierenbescherming. Ze vraagt of je een hond of een ander dier mag slaan. En de jongen vraagt ineens of je de kinderen in Nederland zomaar mag slaan. "Ja hoor" zeg ik lacherig. Ineens komt de man met de vraag wat wij van Russen vinden. En dan gaat het ineens over de gebeurtenissen tussen oost en west van de afgelopen maanden. Net als ik al eens eerder ervaren heb zijn Russen net zo bang voor het westen als wij in het westen voor Rusland zijn. Het is best een gezellig gesprek, totaal niet vervelend. Eigenlijk meer hoe "wij", de Russen in de coupé en ikzelf, tegen veel dingen aankijken.

Van de Russische man krijg ik een kleine pizza aangeboden en gedrieën eten en babbelen we lekker door.

Na een paar uurtjes maakt het vrouwtje aanstalten te gaan inpakken. Zij moet er ergens uit. Waar ergens is, ben ik vergeten, maar het is ergens in Rusland.

Op het station loop ik met het Russisch stelletje waarva de man Engels spreekt naar een shopje om daar wat eten te kopen. Terug in de trein blijkt dat in mijn coupé 2 andere mannen zitten. Eentje gaat meteen met een hoop bombarie er weer vandoor. Hij blijkt de verkeerde trein gepakt te hebben. En komt snel nog een keer terug omdat hij zijn treinticket heeft laten liggen. Ik ga op een van de lege bedden zitten wanneer er weer een man opduikt. Hij wil zijn plaats hebben. En de manier waarop hij dat zegt klinkt snauwerig. Althans zo komt het op mij over. Ik ga in het gangpad even lekker zitten lezen. Wanneer ik later trek krijg en mijn eten pak, staat dezelfde Rus echt er meteen op en wijst mij met een glimlach naar de plek bij het raam met het tafeltje waar ik ga eten. Brood, soep, worst, yoghurt.

Buiten is het inmiddels donker. Geleidelijk verlies ik ik ook alle benul van de tijd. Ook al heb ik in mijn telefoon diverse plaatsen langs de Transsiberische spoorlijn toegevoegd met de lokale tijd. Ik ga op bed liggen lezen en moet dan in slaap gevallen zijn. Ineens word ik weer wakker en de 2 mannen in mijn coupé staan op het gangpad. We naderen Novosibirsk. Ik trek even mijn fleece aan en ga nog even een frisse neus halen in het half uur dat we hier staan. Buiten zie ik de Rus uit stappen waarmee ik vanmiddag ook had gesproken. Hij geeft mij een hand met de wens: "Have a nice trip and take care".

Er komen een paar nieuwe reizigers waarond er een Engels stel. Twee ouderen, koffers en rugzakjes bij zich met ook een e-ticket voor de trein. De provodnitsa laat ze echter niet in de trein. Ook zij moeten een bruin plaatsbewijs hebben. De Engels sprekende Russische man wordt er bijgevraagd en die legt uit dat ze snel naar de "kacca" moeten om e-ticket in te wisselen tegen plaatsbewijs. De man, redelijk dikbuikig, holt met een klein rugzakje op de rug weg terwijl de vrouw netjes blijft staan.We staan met een paar mensen nog buiten het rijtuig wanneer de man aan komt "rennen". Kreunend, steunend en piepend hijst hij zich naar binnen. Telkens "oh, oh, oh," steunend. Binnn ligt hij ook nog even piepend adem te halen op een bed. De provodnitsa komt ook even kijken en wijst zelf naar de borst, om proberen te vragen of de man iets aan zijn hart heeft. Alles blijkt gelukkig ok en dan wordt het rustig in de trein die verder dendert in de donkere Siberische nacht.