De Transmongolië - Moskou naar Irkutsk, dag 1

Een nieuwe dag en een nieuw "avontuur" voor mij. Vanavond het begin van de Transmongolië express. Althans wanneer je er van uitgaat dat die in Moskou begint. Omdat de trein vanuit Moskou pas laat vertrekt doe ik rustig aan. Wakker worden, nog weer even wegsoezen en dan toch maar opstaan. Een snelle douche en dan even een ontbijtje scoren. Vervolgens naar de kamer en de hele rugzak leegtrekken. Spullen uitzoeken die ik tijdens de treinreis nodig zou hebben apart leggen en dan alles wat overbijft weer in de rugzak proppen. Wat ik nodig heb pak ik opnieuw in en gaat bovenop in de rugzaak. Alles doe ik gewoon lekker traag, ik neem de tijd want wil pas tegen 12 de kamer uit.

Omdat ik geen zin heb om te zeulen met de rugzak neem ik een taxi naar het station voor wel 150 hele roebels. (ongeveer 3 euro). Dan loop ik Vladimir weer in. Er waait een smerige snijdende wind en het is bewolkt. Ik besluit een koffieshop in te lopen en neem daar een paar koppen koffie en een stuk gebak en ga pas een eind in de middag weer verd er door Vladimir dwalen. Wanneer nodig zie ik diverze supermarkten en nu kan ik er geen vinden. Uiteindelijk vind ik er een, een behoorlijk grote zelfs. Alleen dat is van de buitenkant niet te zien. Ik koop nog wat soepjes en noedels voor in de trein en dwaal verder nog wat rond om te kijken wat ze allemaal in de aanbieding hebben. Ik eet ergens een stukje en uiteindelijk is het ook tijd om naar het station te gaan. De "highspeedtrein" van Nizny Novgorod naar Moskou stopt maar een paar minuten en aangezien iedereen bij het in stappen op een geldig plaatsbewijs gecontroleerd wordt moet ik ineens in de trein, wordt mijn plaats gewezen en vertrekken we.

In Moskou ben ik vanaf het station ook al weer heel snel met de metro op het andere station van waar de trein vertrekt. Ik ga binnen ergens nog wat eten en drinken en dan is het zover. De trein die ik hebben moet rolt binnen. Ik loop naar de wagon met mijn plaats waar een provodnitsa voorstaat in uniform. Ik laat mijn plaatsbewijs zien en krijg ineens een hele riedel in het Russisch over mij heen en het e-ticket terug in mijn handen geduwd. Ik mag de trein niet in. Ik wijs naar het wagonnummer en plaatsnummer. Dan pakt ze van iemand anders een gewoon bruin ticket en krijg weer een golf Russische woorden over mij. Ik vraag aan de groep mensen die inmiddles rond ons heen staan wat ze wil. Er is 1 meisje die een beetje Engels spreekt die het kan vertalen voor mij. Ik moet het station weer in en mijn e-ticket ruilen voor een normaal plaatsbewijs. Gelukkig heb ik een brief met een tekst in het Russisch waarop staat dat ook dit ticket geldig is.Maar mijn hand met de brief wordt gewoon weggeduwd door de provodnitsa. Ik draai mij om en met een lichtelijk paniekerig gevoel ren ik met de rugzak naar het staton. Daar moet de rugzak door een controle (alsof ik een bom het station UIT zou willlen smokkelen). Achter de controle vraag ik iemand waar ik heen moet mijn e-ticket voor mij houdend. Ik word doorverwezen naar een "informatie". Daar is een vrouw die mij gelukkig redelijk snel begrijpt en zij loopt binnenin een kantoor met loketten mee terwijl ik buiten loop. Bij een loket met een rij ervoor stopt ze, legt iets uit aan een vrouw en ik word gelukkig geholpen voor de andere mensen in de rij. Snel terug naar de trein en enkele minuten later ben ik binnen. Nog voor ik mijn coupe en bed heb rollen we al. De onaardige, botte provonitsa keurt mij verder geen blik waardig. In elk geval zit ik in de trein en de trein die rijdt. De komen paar dagen hoef ik helemaal niets te doen behalve slapen, eten, drinken.

In de coupe zitten een Russische man, twee Russische vrouwen en ojee, twee kinderen.Een familie vermoed ik, niet Engels sprekend. Maar ja, ik heb ook nog handen en voeten. Ik installeer mijn spullen en ga dan op het gangpad staan. Waar ik snel aanspraak heb met een Russisch stel die terugkomen van een vakantie in Sint Petersburg en Moskou en die teruggaan naar Irkutsk. Er is in dezelfde wagon nog een andere jongen die beweert al meer dan 10 keer in Amsterdam geweest te zijn. De Russen in mijn coupe zitten aan de wodka terwijl de kinderen op een tablet spelletjes spelen. Helaas krijg ik geen wodka aangeboden. Niet tegen de kou want de trein is best erg warm. Vergeleken met de trein van Sint Petersburg naar Moskou is het interieur stukken minder. Maar toch gewoon een matrasje, lakens, een kussensloop en een handdoekje in stuk plastic. Mijn plaats is boven dus ik installeer mij voor de nacht. Laat het bedlampje nog een tijdje aan en wanneer mijn ogen zwaar wordendoe ik het lampje uit waarna de anderen op fluistertoon verder praten.

Gedurende de nacht ben ik soms even wakker. Eén keer staan we stil op een station, daarna slaap ik gewoon verder. Wanneer ik in de ochten lichtstralen langs de neergelaten schuifgordijnen zie sta ik op. Pak direct ce eerder verloren gegane drinkbeker en een theezakje loop door het gangpad naarde samovar. Heet water in de beker, theezakje erin en een flinke mok thee. Het water in de samovar wordt heet gemaakt door kolen te stoken. Ik zie dat later wanneer ik door de trein loop. Er is ook een restauratiewagen maar daar word ik weggeblaft met de mededeling d a t die pas om 10 uur opengaat. Jaja mijn Russisch wordt steeds beter en ik versta het helemaal wanneer er gesnauwd wordt. Gelukkig blijken dit uitzonderingen. In de trein komt het leven op gang. Mensen die wassen, tanden poetsen gaan en ongetwijfeld ook hun ochtendplas doen. Wat mij wel opvalt is dat veel mensen gewoon in de 4 persoons slaapcoupe blijven. Wanneer er een deur openstaat zie ik mensen slapen, lezen of gewoon.. dom voor zich uitkijken.

Buiten gaat de trein tussen bomen door. Dat doet mij denken aan het verhaal wat ik ooit van iemand las en dat begon als volgt. Berkeboom, berkeboom, berkoom. Dagen lang alleen maar bomen, bomen en bomen. De schrijver vond de Transsiberie saai. Ik vermaak mij gewoon met kijken, kijken, kijken. Af en toe een praatje proberen en ik moet nog aan mijn leesvoer beginnen. De dorpjes langs het spoor bestaan uit houten huisjes. Grauwbruin van kleur, vaak een golfplaten dak en zien er ook vaak verwaarloosd uit. Buiten kleurt de natuur zich in prachtige herfstkleuren. Groen, oranje, geel, bruin. Alle kleuren die bij de herfst passen.

Dan komt er een langere stop aan. Mijn medepassagiers maken zich gereed om ook te vertrekken. Ze pakken hun spullen en kleden de kinderen warm aan. Zou het koud zijn buiten? Het Engels sprekende stel stapt even uit om een sigaretje te roken en voor de gezelligheid rook ik eentje mee. Buiten waait heel lichte motsneeuw voorbij. De eerste sneeuw van het jaar.(van wie was dat boek.?) En dat op een station waar 1 kioskje te zien is. Ik koop daar iets waar van ik denk dat het noedels zijn. Later blijkt het een soort aardappelsoep. Warm, waarschijnlijk voedzaam maar met verder weinig smaak. En zo zit ik in de middag van de eerste dag in de trein. Ik mag alles doen, zelfs dom voor mij uit kijken, maar hoef verd er niets te doen. Ik ben best verbaasd dat er nauwelijks relief in het landschap zit. Natuurlijk kan het zijn dat ik iets mis omdat ik uiteraard niet voortdurend naar buiten kijk. Later in de middag weer een stop. Het station oogt iets groter, vlkabij het spoor een paar kioskjes. Veredelde kleine supermarktjes blijken het te zijn. Althans die ene waar ik binnen stap. Ik koop brood, worst, yoghu rt en soep heb ik zelf al dus ik kan echt kamperen in de trein straks. Na de boodschappen loop ik snel weer naar binnen. Met de wind en de lichte regen is het buiten onaangenaam. In de trein zelf is het warm. En in de trein zijn veel mensen ook gekleed op de warmte binnen. Sportbroekje, t-shirten slippers met of zonder sokken. Zelf draag ik een t-shirt en een trainingsbroek. Na de stop is de tijd op mijn telefoon versprongen (even de telefoon aangehad). Wat inhoud dat ik weer wat tijdzones opgeschoven ben. Ik loop op het moment van schrijven 2 uur voor op Moskou tijd. En die tijd wordt aangehouden voor alle haltes en stops. Dus een heel klein beetje rekenwerk moet ik ook doen in de vakantie.

Na mijn uitgebreide avondmaaltijd (soep, brood, worst, yoghurt en een appel) maak ik een wandeling door de trein. Toeristen zie ik niet of ze zouden in een afgesloten coupé moeten zitten. Inmiddels is het ook donker geworden dus naar buiten kijken is er niet meer bij. Althans, wanneer ik kijk zie ik alleen duisternis. Dus ik ga lekker liggen lezen. "De poppenspeler van Warschau" is deze avond mijn vriend.

We maken nog een stop in Perm. Lokaal is het dan al tegen tienen in de avond. In Perm komen een man en een vrouw in de coupé. Onderweg naar Omsk. De vrouw spreekt moeizaam Engels maar ik begrijp uit haar verhaal dat ze op bezoek gaat bij haar zoon die op de politie academie in Omsk studeert.

Niet lang daarna kruipen we in de bedden. Ik lees nog wat met mijn bedlampje terwijl de trein verder raast door de nacht.