Dag Mongolië, hallo China..

De nieuwe dag begint net als de vorige dagen. Wakker worden en lekker onder de warme dekens blijven liggen omdat het buiten vriest. De temperatuur in de gertent is ook laag omdat gedurende de nacht de kachel uitgegaan is. Wanneer de vrouw des huizes opstaat maakt ze de kachel aan, doet een hoofddoek om en gaat melken. En in die tijd sta ik ook op. Ruim mijn bed af (de bedden dienen ook als zitplaats, als bank) en ga dan tanden poetsen. Mijn ontbijt bestaat elke dag uit brood met jam en thee en nee geen melkthee. Rond 9 uur ga ik elke dag er op uit. Ook vandaag weer. Ik loop diverse heuvels op en struin even rond in een andere vallei. Vandaag zorg ik dat ik op tijc ben voor de lunch. Die is om 1 uur. Hoe ik dat weet? Nou wanneer de vrouw zegt "lunch" en daarbij 1 vinger opsteekt weet ik dat we om 1 uur de bekende portie eten op het bord krijgen. Mijn bord wordt elke keer weer bomvol geschept. Slechts 1 keer heb ik mijn portie niet weggewerkt torn het een soort natte rijst met prut was.

Die middag maak ik de tocht naar het aan de andere kant van de vallei gelegen klooster. Een wandeling erheen van een klein uur. Waar het klooster tegen de rotswand geplakt zit loop ik een pad op waarlangs overal spreuken hangen uit het boedhisme. Veel lees ik er, sommige hebben een heel mooie waarheid. Er zijn, in tegenstelling tot het weekend geen locale toeristen. Een paar buitenlanders lopen ook bij of rond het klooster. Ik loop op mijn gemakje de steile trappen naar het klooster. Monniken zijn er niet te zien. Wanneer ik bijna boven ben zie ik een paar voeten van een mannetje die ligt te slapen en die voor belangstellenden de deuren van het interieur open moet doen. Ik loop langs hem. Loop linksom langs een hele rijd gebedsmolens. Het eerste stukje draai ik ook aan een serie molens en prevel om mani padme hum. Tsja, je moet toch een klein beetje gedragen zoals de monniken. Ik ga nog estukjekje hoger waar een deurtje is en binnen is een grot met daarin een boedhabeeld. Boven raak ik ook even aandee praat met een vrouw. Ze is afkomstig uit Mexico en heeft met haar vriend vele stops gemaakt langs de Transsiberische en diverse steden bezocht. Even later komt haar vriend ook en die zegt meteen tegen mij dat we in Listvyanka in het zelfde guesthouse overnacht hebben. Later loop ik op mijn gemak weer omlaag. Onderweg kom ik nog een stel tegen met rugzakken. Even "hello" en dan ga ik weer verder.

Het avondritueel? Net als de eeerdere avonden.

De volgende morgen, mijn laatste uurtjes bij de familie maak ik nog een tocht naar een punt helemaal naar de andere kant van de vallei dan waar het klooster staat. Af en toe even steil omhoog. Wat mij wel opgevallen is de afgelopen dagen dat er op veel plaatsen veel rotzooi ligt. Flessen, plastic flessen, blikjes. Jammer dat dat hier in deze mooie omgeving gewoon weggesmeten wordt.

En dan zitten mijn dagen erop bij de familie. Een soort vakantie in de reis. Eten, drinken, slapen en veel wandelen. Gewoon lekker buiten zijn in de frisse natuur. Wanneer ik vertrek krijg ik nog een sleutelhanger van de vrouw. Met een stukje leer eraan waar een gertent in gesneden is. Ik geef haar ook een kleinigheid in de vorm van een geldbedragje en vertrek dan weer naar UB.

Het is al weer een stuk in de middag wanneer ik terug ben in Ulan Batar. In mij guesthouse mijn rugzakleeg trekken. Kleren uitzoeken voor nu, een lekkere warme douche en dan wat kleren apart leggen voor de treinreis. In Beijing zal ik wel een flinke was hebben. De vuile was in de rugzak moet maar bovenop voor het geval de douane weer eens wil dat ik uit ga pakken. Dan de stad in en ergens een hapje eten scoren. En vervolgens terug naar het guesthouse. Daar nog een biertje en dan mijn bed in.

De volgende dag lekker relaxed. Uitslapen, douchen, scheren want die grijze stoppels moeten ook weer eens van mijn boeventronie af. Even wat eten en dan weer de stad in. Er zijn nog wat dingen die ik wil bekijken. En dus ga ik weer vrolijk wandelend door Ulan Batar. Letterlijk en figuurlijk hoogtepunt was het Zaisan memorial met een heel mooi uitzicht over Ulan Batar. Van hier kun je goed zien dat deze stad een geweldige bouwput is. Gigantische gebouwen worden links en rechts neergezet. Nieuwe appartementen complexen worden gebouwd. De stad is echt in ontwikkeling. Een stad van 1.5 miljoen inwoners terwijl heel Mongolie ongeveer 3 miljoen mensen telt (althans dat zei de chauffeur die mij terugreed van het nationaal park naar Ulan Batar). Rondom de wat oudere gebouwen staan hoge moderne gebouwen. Jammer dat het op die manier gebeurt maar de vooruitgang is hier ook niet te stoppen.

Het verkeer in de stad is ook een grote, georganiseerde chaos. Stoplichten her en der maar tegelijkertijd midden op een kruispunt een politieagent die driftig op een fluitje blaast en met een knuppel het verkeer maant tot rijden. Volgens welke regels? Als voetganger moet je ook erg oppassen. Wanneer een voetgangerslicht op groen springt kan het zo maar zijn dat een auto aankomt rijden en gewoon doorrijdt. Hetzelfde geldt voor zebrapaden. Je moet oppassen om niet van de sokken gereden te worden.

En dan. Terug in het hotel. Wi-fi staat aan. En ineens een paar mailtjes. De mensen waar ik mijn trip bij georganiseerd had zijn mij kwijt geweest. Ik heb de trip in het park gemaakt bij een andere organisatie dan waar ik geboekt had. :-) Hoe dat kwam? Op de afgesproken tijd was er nog niemand. Dus wachten. Na een half uurtje vragen wat er ging gebeuren. Nummers en namen laten zien en mensen die aan het bellen sloegen. Uiteindelijk ben ik gewoon weggebracht en heb mijn trip in Terelj park gewoon gehad.

Toen ik de mailtjes gelezen had moest ik wel even lachen. Afijn, ik ben waar ik zijn moet.

Na het avondeten boodschappen gedaan. Wederom een lange treinreis voor de boeg. Dit keer een trip van 30 uur naar Beijing. China ligt voor mij. En Mongolië? Ik heb er alleen even van kunnen proeven. Van wat ik begrepen heb is er echt veel en vee, meer te zien. Wie weet, in de toekomst een reis naar het land om de uithoeken te zien, om de Gobo woestijn te zien. Vooralsnog. Eerst China!