Beijing en dus China

Een onrustige nacht in Mongolië. ik ben vroeg wakker want ik wil mijn trein niet missen naar China. Despullen zijn de vorige avond al in de rugzak gepakt. Samen met Sarah uit België ga ik naar het station. En daar ontmoet ik een oude bekende. Charlotte, met wie ik ook al in de trein van Sint Petersburg naar Moskou zat. Na 3 3 spontane zoenen op mijn wangen stappen we in de trein. In een wagon waar ook veel Nederlanders zitten. En oh verrassing, Charlotte en ik komen wederom in dezelfde coupé. De andere 2 in de coupe zijn Line en Bart uit België die bezig zijn aan een wereldreis. We installeren ons in de coupé en maken een praatje met elkaar. En dan laten we het koude Ulan Batar achter ons. Even de coupés langs om kennis te maken met wat mensen. Een praatje dat voornamelijk gaat over wat je al gedaan hebt, wat je beleefd hebt tijdens de dagen in Mongolie en eerder tijdens de reis. In de trein ook maar eerst ontbijten. In Ulan Batar heb ik bij een bakery een paar broodjes gekocht en ergens anders een smeerworstje. Mijn broodje deel ik met Bart terwijl we intussen wat babbelen. Buiten is het landschap in het begin heuvelachtig en dat landschap gaat geleidelijk over in een meer vlak droog woestijnlandschap. En zo zal het de rest van de dag blijven. Uitgestrekt en uur na uur een kaal landschap. Af en toe wat paarden en later zelfs wat kamelen. Niet ver van de spoorlijn verwijderd ligt ook nog een weg en wanneer de weg redelijk dicht langs het spoor loopt zien we ook sporadisch een auto rijden. De tijd wordt doorgebracht met lezen, Line en Bart spelen een spelletje, Charlotte kijkt een film op haar tablet en ikzelf lees wat. Er zijn weinig stops dit keer. Een mooie trein met een restauratie waar we geen gebruik van maken. Bij de stops, die overigens een minuut of 20 duren even de trein uit om de benen te strekken. De anderen in de coupé doen af en toe ook een dutje. En zo verstrijkt de dag in de trein die urenlang door de woestijn blijft rijden. Ik vraag mij af wat je doet wanneer je hier ergens geboren wordt. Voor mij moeilijk om voor te stellen dat je je hele leven of in een dorp of in een gertent in de middle of nowere blijft wonen en leven. En toch zal het ongetwijfeld gebeuren. Vanuit de trein een mooie zonsondergang die eindigt met een rode hemel aan de einder. Van mijn overgebleven Chinese geld tracteer ik mijn coupé genoten op een biertje. Dat alles na mijn avondmaaltijd bestaande uit een noodlesoep. En dan komt de stop aan de grens. Papieren die ingevuld zijn moeten weer overhandigd worden. Papieren die soms gewoon in het Chinees uitgereikt zijn. En dan met de papieren van iemand anders, die het formuier wel in de Engelse taal heeft, invullen. Hoewel het wederom veel wachten is gaat alles op een wat vriendelijker manier dan aan de grens met Rusland en Mongolie. Het is al later in de avond wannneer onze trein ergens op een station heen en weer gerangeerd wordt. De spoorbreedte van Mongolie en van China zijn verschillend. Dus moeten er andere wielen onder de trein. De trein wordt een soort hal ingereden en daar neergezet tussen een soort heftafels. Wanneer er een ander deel van de trein naast het deel van onze trein neergezet wordt is goed te zien hoe dat allemaal te werk gaat. Het is inmiddels later op de avond geworden en in onze coupé maakt iedereen zich gereed om te gaan slapen.

En dan de volgende morgen. Wakker worden, naar buiten kijken en weten dat je nu door China raast met de trein. Het landschap is inmiddels totaal anders geworden. Heuvelachtig, soms bergachtig en op sommige plekken vruchtbaar. In het deel waar we rijdenkun je bij het passeren van dorpen of stadjes duidelijk zien dat we Mongolië verlaten hebben. Eén keer passeren we een plaatsje waar een soort vestingwallen omheen gebouwd zijn. Daartussen zicht op de bouw van Chinese tempels. Af en toe rijdt de trein door een spoortunnel. Over een redelijk lange afstand. Buiten uitzicht op best mooie wegen.

De ochtenduren brengen we ook luierend, lezend en pratend door. Van Charlotte hoor ik dat zij op 1 november jarig is, dus 2 dagen na mijn verjaardag. Nog een tijdje samen wat gebabbeld. Zij is een innemende jonge dame die ook een aantal weken door China zal reizen en dan Zuid-Oost Azie zal verkennen.

En dan het sein dat we nog 1 keer naar het toilet kunnen. Wat dus inhoudt dat we Beijing aan het naderen zijn. Om ons heen vaak hard geklets van andere Nederlanders. Ik moet zeggen dat mijn reisgenoeten, Line, Bart en Charlotte leuke mensen waren om de coupé samen mee te delen.

En dan alleen maar huizen, appartementenflats en geen landerijen meer. Beijing! De trein stopt op Beijing Main Station. We stappen uit. Ik wens Line en Bart een goede reis en met Charlotte samen loop ik in de drukte het station uit. Bij de uitgang moeten we ook ons treinkaartje laten zien, of afgeven. Ik weet het eigenlijk niet. Ik heb mijn rugzak op mijn schouders hangen en mijn kleine rugzak voor mij. Ik heb geen zin nu te gaan graven naar het treinkaartje. Maar als ik, heel zielig kijken, handen gespreid, een gebaar maak dat ik niet weet waar mijn kaartje is mag ik zo doorlopen. Op het plein voor het station een enorme drukte van de vele Chinese reizigers die overal vandaan komen en ook, overal naar toe gaan. We kijken naar een uitgang en komen dan bij desubway, de metro van Beijing. Ik heb nog helemaal geen Chinees geld en Charlotte is zo lief voor mij een kaartje voor de metro te kopen. Zij moet een andere lijn hebben dan ik. Dus nadat we met de roltrap omlaag zijn gegaan nemen we wederom afscheid. De bijna 40 uur die we samen gereisd hebben waren leuk Charlotte, ook al heb je veel geslapen :-)

En dan ga ik mijn rondje maken met de metro. En ik was zo stom om via internet te gaan zoeken waar het hotelletje was. Zodat ik uiteindelijk op een verkeerde halte uitgestapt ben. Weiliswaar in de buurt van waar ik moest zijn, maar ver genoeg om even te moeten dwalen door de hutongs, de oude wijken met smalle straatjes in Beijing. Op een gegevn moment sprak ik 2 jongedames aan in het Engels. Ze begonnen te giechelen dus ik maar verderlopen. Even later liepen ze mij weer achterop en probeerden toch wat Engels te babbelen. Met een mobiel mijn bestemming gezocht en zo leverden ze mij netjes af bij mijn hotel, de Beijing Hutong Inn. Midden in de Hutongwijken.

In het hotel kon me eerst geen boeking vinden. Omdat ik niet de naam van mijn paspoort had gebruikt maar geboekt had als Piet. Nou ja, alsof Piet ook geen Pieter is.

Dan geld wisselen. Even wat cash omzetten naar yuans. "You have to wait one hour sir". Tsja, weinig andere keus want het is vrijdag en ik weet niet of er op zaterdag banken open zijn.

En dan de omgeving verkennen. Vlakbij de Bell Towers, vlakbij het Houhaimeer, vlakbij wat straatjes waar restaurantjes zijn, waar een straat is waar voornamelijk Chinese jonge mensens flaneerden. Links en rechts winkeltjes, eetgelegenheden. Ik voel mij meteen op mijn gemak. Weet waar ik zit in deze enorme stad en kan gemakkelijk naar de centrale plekken. In een redelijk goed uitziend restaurant ga ik ook lekker eten. Eten, iets waar ik mij al op had verheugd tijdens mijn verblijf in China. Een heerlijke maaltijd. "This is little bit spicy sir". Niet erg, ik zal wel vaker spicy eten deze weken denk ik. Morgen eerst Tian An Men Square en de Forbidden City bekijken. Ik ben weer terug in Beijing