Morning glory en morning glory soup

Terug in Luang Nam Tha. Gedouched, ticket naar Luang Prabang op zak en voor ik ga eten met een beer Lao eerst maar weer eens een stukje neerkrabbelen.
Waar ik gebleven was? Bij de bijzonder voorspoedige trip naar Luang Nam Tha. In het busje zaten een Frans stel en een Engels meisje. Ook op weg naar Luang Nam Tha en ook met de intentie door te gaan naar Muang Sing. Gezamenlijk een guesthouse opgezocht en ook 's avonds gezamenlijk gegeten.

En dan is het de volgende ochtend. Opnieuw reizen (dat hoort nu eenmaal bij een zo uitgestrekt land als Laos) met de bus naar Muang Sing. Een korte tocht van ongeveer 2 uur. Door een prachtige omgeving. Bergen begroeid met de jungle van Noord Laos. Af en toe een dorp. En dan dorpen van lokale mensen. De Hilltribes. Houten hutten langs de kant van de weg midden in de bergen tegen de hellingen aangelegen.
In Muang Sing zoeken we ook weer gezamenlijk een guesthouse op. Na eerst van het modderige busstationnetje naar de hoofdstraat van het plaatsje gelopen te zijn. Op het eerste gezicht is het een onooglijk plaatsje met hier en daar een guesthouse en een paar trekking bureautjes. We gaan samen lunchen en vervolgens op zoek naar een trekking. Althans. Ik ben op zoek naar een meerdaagse trekking terwijl de anderen of een mountainbike tour of een tocht van 1 dag willen lopen.
Bij een trekkingbureautje staat iemand juist een route uit te leggen aan 2 qandere mensen. Ik luister mee en hoor dat het om een 3day, 2 night trip gaat langs diverse hilltribedorpen. Weliswaar 1 stam, de Akha.
Wanneer de mensen klaar zijn meng ik mij in het gesprek en zeg dat die trekking mij ook leuk lijkt en dat wanneer ik zal meegaan dat de tocht goedkoper kan worden per persoon.
Het blijken Nederlanders te zijn. Een vader met dochter. De moeder zou een paar dagen in Muang Sing blijven. We spreken af dat dat we ook verder wat rondkijken en dat we elkaar laat in de middag weer zullen treffen.

En dan aan het eind van de dag heb ik een trekking geboekt. Samen met de andere Nederlanders. Roel en Jolienuit Groningen. 's Avonds ga ik met de Engelse vrouw eten die nog steeds niets geboekt heeft. Geen trekking, geen mountainbike tour. Ze is voor het eerst alleen op reis en weet niet precies wat ze wil. De Fransen hebben besloten een fietstour te gaan maken. Hij is fotograaf en wil graag zoveel mogelijk van de omgeving en de hilltribes in de directe omgeving van Muang Sing fotopgraferen.

's Morgens heel vroeg wakker. Het heeft in de nacht flink geregend. Ik heb de avond ervoor mijn spullen al gepakt voor de trekking dus ik besluit ook nog even naar de "morningmarket" van Muang Sing te gaan. Die ook bekend schijnt te zijn. Over de slechte straten loop ik naar de markt. Een markt als veel in Azie. Kleurrijk met hier ook veel mensen uit de dorpen van de omliggende heuvels. Ik maak wat foto's en dan begint het opnieuw te regenen. Geen regenjack bij mij dus snel weer richting guesthouse. De Engelse vrouw blijkt ook naar de morningmarket geweest te zijn. Samen lopen we verder om ergens een ontbijt te gaan halen. Ze voelt zicht slecht en ziek en denkt dat het van het eten van gisteravond is gekomen. Zelf heb ik nergens last van. (IK had een schotel van groene pepers met varkensvlees, ui, groentes en een bak rijst ernaast)
Snel een ontbijt van brood met en en omdat ik lopen moet ook nog maar een pannenkoek genomen. Dan naar het guesthouse. Goodbye zeggen tegen de anderen en mijn tocht gaat beginnen.

Eerst met een tuktak met 5 mensen (wij 3 en 2 gidsen) naar een punt waar we beginnen met lopen. Langs een stupa en dan gaat het meteen de hoogte in. Een rustig tempo om even warm te worden. Een klein stukje over een verharde weg en dan begint het echte werk. Modderige paadjes tussen mais en rijstveldjes. Het gaat geleidelijk hoger. De bergen in de Muang Sing omringen. Het eerste deel is niet echt steil. Af en toe opmhoog, een stukje vlak. Na een tijdje stopt een van de gidsen. Zijn sandalen gaan uit en ze doen allebei laarzen aan. Bloedzuigers/ Dat is wat ons het komende stuk te wachten staat.
De jongens zijn bijzonder behulpzaam en smeren onze schoenen ook in met zout zodat de beestjes ver weg blijven. Ver weg?? Nou jammer dan. Na een tijdje weer lopen staan we telkens even stil om te kijken wat er op onze schoenen zit. Naaldgrote kleine beestjes als wormpjes die proberen op onze huid te komen en een smikkelmaal van ons Nederlands bloedte krijgen. Zelf heb ik door mijn hoge bergschoenen geen last.
Inmiddels is het pad de hoogte ingegaan. En het blijft omhoog gaan. Nu echt in de jungle. Soms stukken met bambo, soms stukken met allerlei ondoordringbaar groen.En telkens even een stop om de bloody bloedzuigers van de schoenen te vegen. Met na elke stop de opmerking. We go walking. To many leeches here. En weer gaan we.
En enkele keer een glibberende afdaling waarna we bij een klein stroompje uitkomen. Waar we even onze modderige schoenen schoonspoelen. En dan weer glibberend de hoogte in.
Na opnieuw een flinke afdaling komen we bij een waterval. Waar we onze lunch hadden moeten krijgen. Er is echter niemand die ons bij de watervallen opwacht. Dus maar doorlopen zonder te bikken. Een van de gidsen vertelt datde mensen die ons de lunch zouden brengen opgehouden zijn door een enorme regenbui.
Na de watervallen is het even stevig klimmen om weer op een redelijk pad te eindigen. En daar komen we even later de mensen tegen met ons eten. Palmbladeren op de grond. Rijst, groente, wat vlees en we zitten op een pad in de jungle lekker te bikken.

En dan weer verder. Het grootste deel van het lastiger klimmen hebben we achter de rug. EN het lijkt erop dat we ook het grootste deel van de regen achter de rug hebben. Geen hoosbui maar een beetje druilerig. Wat overigens best wel aangenaam is want in de zon zou het bloedheet geweest zijn. Wanneer we verdergaan duurt het niet echt lang voor we wat meer in de "bewoonde" wereld lijken te komen.
Echt klimmen is er ook niet meer bij en eigenlijk alleen afdalen. Bij grote stapels brandhout stoppen we en de laarzen van de gidsen gaan uit. No more leeches.
We dalen af en zifzaggen wat tussen nu bebouwde hellingen. Best wel vroeg komen we in een dorpje. Waar wij verblijven in een voor toeristen neergezette homestay.
Even zitten, wat drinken en dan het dorp in. Al gauw blijkt dat hier echt weinig toeristen komen. We worden net zo nieuwsgierig aangekeken door de mensen zoas wij hun ook bekijken.
Lekker rondslenteren door het dorpje (waar inmiddels de zon is gaan schijnen) en hier en daar een foto maken. Op een gegeven moment ga ik ergens op een steen zitten waar ook andere mensen zitten voor hun hutten. En nu is het echt wie kijkt nu naar wie. Roel en Jolien komen erbij zitten. En er wordt duidelijk over ons gepraat. Terwijl wij over de mensen praten. De kinderen, de vrouwen, de mannen, een vrouw met een vogeltje aan een touwtje.
Wanneer het aapjes gluren eindelijk voorbij is gaan we weer naar onze hut. Waar inmiddels voor ons op een houtvuur gekookt wordt. Door de gidsen en door mensen uit het dorp.
Op een bankje gezeten krijgen we dan onze maaltijd. Rijst, morning glory, morning glory soep, vlees, ei en een suasje waar ik maar van afblijf.
Na het eten is het tijd voor plezier. We moeten buiten gaan zitten waar de kinderen uit het dorp liedjes voor ons zingen. Eerst een aantal locale oude liedjes maar dat heeft niet de belangstelling van de kinderen. Die worden pas wat enthousiaster wanneer er moderne Laotiaanse muziek gezongen mag worden. Met daarbij behoorlijk ingetogen danspasjes.
Dan komen er ook een paar oudere mannen bij en wordt het tijd om op de eeuwige vrede te drinken. Lao Lao. Best scherpe rijstewijn. Alhoewel wijn.. Het lijkt meer op rijstjenever.
Wanneer we allemaal wat gehad hebben (Ik een beetje meer dan zij) mogen we ook getuige zijn van voorbereidingen van kinderen voor een feest dat bnnenkort moet plaatsvinden.
In een dorpshuis worden wij op de grond neergezet. De kids zingen en ingestudeerde danspasjes uitvoeren. Dit gedeelte kon mij niet echt bekoren.
Dan tijd om te slapen. Op een matras in de hut, een klamboe erover. Een laken en deken en de eerste nacht gaat in.

De volgende morgen een mistige hemel waar ook even een buit uit valt. We hebben weer ontbijt (jawel hoor, rijst, gebakken ei en morning glory)en we zijn redelijk op tijd op pad voor de tweede dag.
Die niet zoveel klimwerk gaat brengen maar wel veel meer dorpen. Wat mij toch een stuk meer aanspreekt alhoewel de trek van gisteren best wel leuk was. Ook omdat Roel en Jolien best leuke mensen zijn waar deze tocht zeker goed mee te doen is.
Het dorp uit en dan is het over golvend terrein een wandeling door de rijstvelden, door de maisveldenen, door de bananenplantages. We verdwalen (we zijn de gidsen) een keer en we moeten ergens een kort stukje teruglopen. Vandaag door 4 dorpjes heen. Met de houten huizen op palen. Waar wij weer net zo verbaasd aangekeken worden als gisteren. En waar kinderen steeds Sawadee naar ons roepen. Even ergens bij een schooltje kijken en dan op naar het volgende dorp. En zo komen we ook terecht bij het dorp van een van de gidsen. Die dus echt een Akha man is.
Een oudere vrouw staat garen te spinnen uitbolletje. Een oudere man met een kind op de rug staat toe te kijken van binnen uit het huis. De man is niet echt iemand die ook naar buiten komt. Zowel de man als de vrouw een rood verrot gebit van het betelnoor kauwen. Een paar kindjes die kijken. Verlegen en bang om op de foto te gaan.
We worden getracteerd op een flink stuk komkommer. Waarvan wij stellig beweerden dat het meloen was, totdat wij het proefden.
En dan ineens zegt een van de gidsen dat we moeten gaan. En we lopen best wel in een redelijk tempo door. Waarom? Niet veel later valt de regen weer op ons neer. Nog net geen stromende regen maar toch. De stop in het voorlaatste dorp is maar kort. Een paar kinderen die Sawadee roepen en even verder wordt er door kinderen Sawadee OK geroepen wanneer wij de groet beantwoorden. Weer even bij een schooltje kijken en dan verder. Een doorgaande weg over steken en dan over een roodbruin modderpad omhoog. Omhoogglibberen. Hoe glibberig het is blijkt wanneer we halverwege een tuktuk tegenkomen die nauwelijks omlaag kon rijden en die met zijn wilen naast de weg geraakt was. Gelukkig aan de kant van de weg waar het niet omlaag liep.
Even later lopen we dan het dorp in. Waar we meteen doorstappen naar onze homestay. Waar ik zeg dat we "dirty Falang" zijn. Falang tingtong zegt onze gids schaterend (alle buitenlanders in Laos worden Falang genoemd)
En dan duurt het niet lang of het begint een stuk heviger te regenen. We zitten op de veranda en gelukkig wordt het aan het eind van de middag droog. Dan het dorp in. Waar het een modderballet is.
Een oude vrachtwagen wordt voorzien van sneeuwkettingen om tegen een hellinkje omhoog te komen en buiten het dorp de afdaling te kunnen maken. Kinderen die in het dorp ons uitdagen en als we dreigen een foto te maken hard wegrennen door de modderbrij. En uiteraard glijdt er wel eens eentje onderuit. Spelende kinderen met een autoband en een stok. En allemaal in de modder.
Houten huizen op palen. Vrouwen, mannen en kinderen op de veranda's. Kippen en varkens die onder de huizen scharrelen. En ondanks het bewolkte weer. Het heeft allemaal wat.
Een meisje dat achter haar moeder kruipt wanneer ik een foto wil maken. Moeder met kind op de rug die wegrent als ze in de gaten krijgt dat ik een foto wil maken met de telelens.
Het is al bijna donker wanneer we weer terug gaan naar onze hut op palen. Waar inmiddels weer gekookt wordt. Wat we eten? Rijst natuurlijk. Met morning glory en morning glory soep. Waar eend in zit. De eendekop is een lekkernij vboor een van de gidsen. Voor ons alleen kleine stukjes om af te kluiven. Ei met heeeel veeeeel knoflook. En ach, na een dag lopen gaat het er allemaal prima in.

Na het eten weer hetzelfde gebeuren. Er komen 2 meisjes (vrouwen) uit het dorp. In Klederdracht. Om weer lokale Akha liedjes voor ons te gaan zingen. Meestal wat weemoedige wijsjes.
Ook wij moeten wat liedjes zingen maar ja, als echte Hollanders hebben wij helaas maar weinig repertoire.
Ook vanavond weer op de eeuwige vrede drinken. En het eerste glas was voller dan ik dacht en als ik dat in een keer in mijn keel giet schieten de tranen in mijn ogen.
Hoe lang de avond uurt? Ik weet het niet. Met de ENgels sprekende gids als tolk vragen we over en weer nog wat. Ik wordt op de respectabele leeftijd van 45 jaar geschat. Jolien krijgt nog een van de hoofdbedekkingen op van een van de meisjes. En dan is de avpond ook weer voorbij. Salepn onder het muskietenet en weer wakker worden met een foggy view.
It is foggy zegt de gids in de ochtend. We wel have a nice day. Ja hoor foggy view, en even later regent het weer. En regent het weer pijpenstelen. EN het blijft regenen.. Dus onze gids legt ons de vraag voor opf we de regentocht willen lopen. Omdat hij uit het dorp gehoord zou hebben dat er een rivier behoorlijk hoog en snelstromend zou zijn waar wij doorheen zouden moeten.

Uiteindelijk komt het erop neer dat we de laatste ochtend van de trek met een tuk tuk gedaan hebben. ALthans. We hebben de trek niet afgemaakt maar zijn naar een paar andere dorpen geweest.
Wat niet wegneemt dat de tocht bijonder leuk was. Misschien ook bijzonder leuk door het weer? In elk geval was de regen niet storend. En het gezelschap was ook leuk. Leuke dagen met Roel en Jolien en met onze twee gidsen.
ROnd 12 uur weer terug in Muang Sing. Wat voor mij een droog shirt inhield en daarna met de rugzak naar het busstation. Terug naar Laung NamTha

En zoals gezegd, er moest weer wat op papier. Dus nu op naar een maaltijd en een heerlijke beer Lao!!