Lamalera. Op walvisjacht... of niet!

Eigenlijk zegt de titel het al. Nee ik ben niet op walvisjacht meegeweest. Maar wel in Lamalera geweest waar de dorpsmensen nog steeds op walvissen jagen. Met een bamboe harpoen, waar een ijzeren punt opzit.
Voor ik daar terechtgekomen ben zijn er natuurlijk wat kleine belevnissen aan voorafgegaan. Ga maar even zitten. Want het werd weer tijd voor een verhaal.

's Morgens vroeg vertrokken uit Kupang. Voor een vlucht naar het eiland Lembata. Eeen vliegveld dat je eigenlijk geen vliegveld kunt noemen. Een klein gebouwtje. Waar alle afhandeling gebeurt. En zodoende ging de bagage afhalen heel snel. Dan naar buiten. Twee vrachtauto's. 3 gewone auto's en een hele rits brommers, ojeks genaamd, waar je als passagier op meekunt.
Snel een ojek genomen en op weg naar een guesthouse. Net als op Kupang, ook hier erg basic. Maar een vriendelijke familie runt dit en de eigenaar spreekt ook nog Engels. Het is nog redelijk vroeg in de middag. Als lunch snel een nasi goreng en dan maar eens rondstruineb.
Ik loop naar een deel van dit stoffige stadje dat Bajo wordt genoemd. Een wijk met huizen op palen aan het water. Volgens de Lonely Planet zou je hier als je geluk hebt mee mogen met de vissers. En het zijn parelvissers dus als ik mee zou mogen zou ik misschien wel een zal vol parels mee terug kunnen nemen. Helaas. Niemand die mij uitnodigde. Omdat ze 's morgens al uitgevaren waren en allemaal terugkwamen.
Een ongelooflijk rommelig dorpje. De hutten zien er grijsbruin uit en deels loop ik ook door het water waardiverse mannen vanaf hun boten naar de hutten waden. Ik loop een stuk langs de hutten en kom bij een deel waar wat strand is. Oude sloepen, oude schepen liggen hier aan de kant. Op de kant spelende kinderen. Die geen aardappels p[offen op een vuurtje maar een visje roosteren en dan opeten. En mij steeds toeroepen. Hee Mister, foto! foto!. Vervolgens weer terug naar mijn uitgangspunt en dan wat rondslenteren in het betere deel en voor het avondeten nog even buiten in de hitte (onder een veranda) relaxen met een ijskoude pot bier. Die je snel moet opdrinken want anders is het bier niet meer koud.

Via de eigenaar van het guesthouse vind ik een ojekrijder die een beetje Engels spreekt. Een vrolijk mannetje die mij een hele dag meeneemt achter op de ojek.
We gaan naar een heel klein gehuchtje Kampung Lama genaamd. Een traditioneel dorpje, bestaande uit rieten hutten. En nog zonder de ijzeren dakplaten. We rijden Lewoleba uit. Eerst over een verharde weg en dan over een pad met kuilen. Door dorpjes. Waar we ook ergens stoppen. Om even te kijken aan de waterkant hoe mannen aardewerk naar kleine bootjes dragen. En weer heel veel bel;angstelling van kinderen. Die wanneer ik een foto wil nemen voor de camera springen om op de foto te komen.
Dan komen we bij een huisje, waar we de ojek achterlaten. EN dan lopen. Onder een brande zon, op de helling van de vulkaan. De vulkaan Ili Api. Kan ook beklommen worden, maar dan moet je 's morgen echt heel vroeg op pad vanwege de hitte,.
We lopen zeker 2 uur steeds omhoog. En het is werkelijk bloed en bloedheet. Ik ga relaxed in mijn eigen tempo (niet hard dus) omhoog.
En dan komen we bij het dorpje.. Wat inderdaad schilderachtig op de hellingen van de vulkaan ligt.Eerst even bij een familie thuis. Lunchen. En wat drinken. Het water wat ik voorgezet krijg blijf ik maar af. Wel eet ik een bord rijst, wat mais en ook is er varken. Zwoerd en spek. Ik eet een boordje en ik steek tot 2 keer toe ook een stuk spekzwoerd in mijn mond. De 2de keer spuw ik het taaie spul in mijn hand en gooi het op de grond (wanneer er niemand kijkt)
Ik krijg dan een rondleiding door het dorp. Heel oude dingen liggen hier. En mij werd van te voren al op het hart gedrukt nergens aan te komen.

Na geruime tijd in het dorp doorgebracht te hebben gaan we weer naar beneden. En nog steeds een brandende zon, maar gelukkig gaat de afdaling redelijk snel. Dan op weg naar Lewoleba. De ojekrijder neemt mij meer naar zijn huis. En tot mijn verrassing krijg ik een maaltijd aangeboden . Gekookt door zijn vrouw, die voortdurend verder rondloopt met hun 9 maanden oude baby. En koud drankje erbij, gekocht in de wijkwinkel.

De volgende dag is het tijd om naar Lamalera te gaan. Een dorp dat ik al veel langer wel eens met eigen opgen wilde zien. Er wonen vissers die voor eigen gebruik walvissen mogen vangen op hun traditionele manier. Met de al eerder gemnoemde bamboe harpoenen. Die vanaf de voorplecht van grote roeiboten worden gegooid door de vissers van het dorp.
Eerst echter de rit er naar toe. Half 12 vertrekt pas een bus die Lewolebo doorgereden is om passagiers op te pikken voor Lamalera. Op het busstationnetje worden de lege plaatsen opgevuld en dan gaan we rijden. Geen mooie asfalt weg maar een stoffig pad met veel gaten en bulten. Een hotsebotsebussentit dus die mij laat in de middag in Lamalera brengt.
Mijn guetshouse? Mama Maria. En het is eigenlijk een homestay. Ruimte voor 1 toerist. Een bed met een klamboe in een kamer met een gordijn ervoor. Het dorp? Een straatje met aan weerszijden wat huisjes. Een grote boom op het "dorpspleintje" Ik neem mijn intrek. Zet mijn spullen weg en ga even buiten kijken. Via een pad loop ik tussen de rijs huisjes omlaag waar ik op het zwarte strand kom. Waar rieten overdekkingen de boten bedekken. Van afstand lijken het rieten huitten. In de schaduw zitten vissers hun netten te repareren of met elkaar te kletsen. Of ze roken strootjes (ja echt strootjes waar ze wat tabak in rollen)
Ik kijk even rond en loop dan naar mijn uitgangspunt. Koop in het enige winkeltje (als je dat zo kan noemen) een fles water en een fles bier. EN ga dan bij mannen en vrouwen zitten op een soort verhogingkje. Ik krijg als snack ook iets aangeboden. Gebakken spekzwoerd.
's avonds een eenvoudige maaltijd. En dan 's morgens vroeg weer naar de waterkant. Fotograferen naar hartelust. En hopen dat er een boot naar buiten gaat. Volgens de eigenaar van de homestay waait het echter veel te hard zodat de kans klein is dat er vissers uitgaan. Later hoorde ik dat de laatste walvis een week geleden gevangen is. Waarvan bij het water nog steeds diverse stukken te drogen hangen.
Ik loop het dorp uit, kom in een ander dorpje en kijk daar ook even rond.
En besluit dan ook dat het voor mij geen zin heeft om dagen te blijven hangen en maar wachten tot er een boot uitvaart om te gaan vissen. Overigens vissen ze niet alleen op walvissen maar ook op dolfijnen en andere grotere vissen.
Dus in de middag de rugzak weer gepakt. Nog een keer naar een heuveltopje gelopen om nog wat foto's van het (toch wel unieke) dorpje te maken. En om half 4 vertrekt de bus weer naar Lewolebo.
Een rit die over dezelfde weg terugvoert. Maar ook deels in het duister. Over de hobbelende hotsebotseweg tussen de bomen.
In de bus een dvd met een karaoke en allemaal mietzoete liedjes zodat ik mij maar even afsluit met mijn eigen muziek.

Weer hetzelfde guesthouze in Lewoleba. En na het ontbijt rijdt de eigenaar mij naar het haventje waar ik de boot pak naar Larantuka. Aan boor ook 2 Oostenrijkse stelletjes die een dag voor mij teruggekomen zijn uit Lamalera. (zij hebben wel een boottocht mogen meemaken waarbij een dolfijn gevangen werd).
Met ons vijven nemen we een "shared" taxi vanaf Larantuka naar Maumere. Waar ik inmiddels zit. Misschien morgen snorkelen. Ik zie nog wel.
Overigens. Er zijn echt heel, heel weinig toeristen op Lembata. Enkelingen die net als ik Lamalera eens willen zien en hoopen mee te mogen met een walvisvangst.
Voor de prijs hoef je de trip niet te laten. In mijn homestay betaalde ik 70000 roepie voor 3 maaltijden en eenovernachting.

Dus geen spectaculaire verhalen over walvisvangsten. Moby Dick had geen zin om zich te vertonen. Dus daarom inderdaad waarschijnlijk maar eens snorkelen om kleine visjes te bekijken tussen het koraal.
En dus weer tot de volgende story!