De Keli Mutu en... arak

Het zou tijd worden. Om weer eens een verslag te schrijven. Sinds het vorige verslag heb ik al zo veel belevenissen achter mij liggen dat ik maar een deel er van op papier ga zetten.
Waar ik gebleven was? Op Lembata. Waar het verhaal voortgezet wordt.
Na de dagen op dit eiland 's morgens vroeg naar het haventje gebracht. Door de eigenaar van het guesthouse. En daar kwamen even later ook 4 Oostenrijkers aan die in het zelfde guesthouse zaten en die naar Maumere toe moeten om door te vliegen. Dus gewoon gezellig samen reizen.
De boot vertrekt niet echt op tijd, maar niemand die daar om maalt. Indonesie is een land waar heel veel met de bromfiets gedan word, de motorbike. Dus op het voordekje stonden allemaal bromfietsen tegen elkaar aan. Binnen in de boot is het benauwd, ondanks dat daar schaduw is. Dus lekker buiten zitten in het zonnetje tussen de Indonesiers. Tussen de eilanden varen we rustig door. Een heldere hemel, lekker zonnetje en gelukkig ook wat wind. Onderweg even een stop op het eiland Solor. Waar direct mensen aan boord springen om hun dienseten aan te bieden als drager of voor transport.
Het is nauwelijks middag wanneer we in Larantuka op Flores aankomen. Weer het zelfde beeld. Snel mannen die aan boord springen. Hé mister, waar do you go to ? Maumere? I have transport. Do you want a bus? En intussen ook mannetjes die mijn rugzak willen dragen. Het is om ons heen (de Oostenrijkers en ikzelf) een drukte van belang. Een van de meisjes wordt er nerveus van.
Uiteindelijk nemen we een transporter voor 300.000 ropie. Dat is voor elk 10.000 meer dan een bus zou kosten. En dan rijden we door Flores. Heuvelachtig in het deel waar we beginnen. Langs de kust hoge palmbomen. Zwarte stranden. Tropisch tot en met. We maken onderweg even een korte stop om wat te eten en dan door naar Maumere waar we laat in de middag aankomen.
Uiteraard tijd voor een koude bintang wanneer mijn spullen in de kamer staan. Ergens even een hapje eten en wanneer ik bij het guesthouse terugkom zitten de Oosternijkers hun afscheidsavondje te vieren. Aangeshoven en het is tegen twaalven wanneer ik ga pitten.

De volgende morgen achterop een bromfiets erop uit. Een dagje even weinig doen in Maumere. Weinig doen wil zeggen dat ik ga snorkelen. Er gaat ook een Amerikaan mee. Die moeite heeft achterop de bromfiets te blijven zitten en we moeten zelfs een keer stoppen. Een dik uur later zijn we een flink eind buiten Maumere waar we door een dorpje naar het water rijden. We lopen tussen de rieten hutten naar een klein poertje waar we aan boord van een klein bootje gaan. Er staat best wel wind en de zee is een klein beetje ruw. We komen uiteindelijk toch bij een plek waar we redelijk snorkelen kunnen. Vooral wat koraal. Niet spectaculair. Maar weinig vissen. Vlakbij is in 1992 een flinke aardbeving geweest en door de bijbehorende tzunami is veel van het koraal verwoest.
We snorkelen op een paar plekken. De boot danst behoorlijk op de golven. En als ik een tijdje aan boord zit kan ik nauwelijks gewoon stil zitten.
Ergens in de middag gaan we weer aan wal. We gaan nog even bij een paar van de hutten kijken waar zout gemaakt wordt uit zeewater. De mensen die hier wonen leefden tot de aardbeving op een eilandje en zijn hier gekomen na die tijd. En voorzien door het maken van zout in hun levensonderhoud. Alles ziet er vuil en armoedig uit.

In Maumere terug pak ik mijn rugzak weer om door te reizen naar Moni.
De tocht erheen gaat met een public bus. Waar ik ingepakt zit tussen de mensen. Kokosnoten en banenen op het dak, samen met allerlei andere pakken en inclusief mijn rugzak. Ook nu weer een stop na een flink tijdje rijden. Gewoon aan tafel in een lokaal restaurantje ergens onderweg. Kip, met groenten, een berg rijst eb sambal. Wanneer we rijden ben ik verbaasd dat we 20 minuten later alweer Moni binnen rijden. Waar ik afgezet wordt bij een guesthouse. En waar ik dus ook weer een kamer vind. De eigenaar komt een praatje maken maar die zie ik de komende dagennauwelijks omdat hij ziek is.
Het eerste wat ik doe is een tripje boeken naar de Keli Mutu. De vulkaan met de gekleurde meren. Daarna pak ik mijn rugzakje en maak een wandeling. Ik ga even kijken bij een waterval enloop in dik anderhalf uur rondom Moni. Door een dorpje en langs de rijstvelden.
's Avons eet ik ook in het guesthouse. Waar ze ook goed eten op de kaart hebben staan.
En dan is het kwart over 4 's morgens wanneer mijn alarm afgaat. Ik vertrek weer achterop een motorbike. En de gids die met mij meegaat voor de looptocht omlaag zit op de andere motorbike.
In het donker rijden wee een behoorlijke tijd over een bochtige bergweg omhoog. En bijna boven aangekomen moet ik even wat entreegeld betalen voor het nationale park. Lopend gaat het verder. Waar in het verleden een slecht pad lag, daar liggen nu trappen van beton die geleidelijk de hoogte ingaan. Rondom de vulkaan staan nu hekken. en op een top even verderop staat nu zelfs een soort monument. Ik maak even foto's van de meren en loop dan richting het monument. De zon is nog niet op. Het is echter wel al licht. Ik maak een praatje boven met eenHollands stel die 3 maanden op reis zijn. En dan ineens wordt de lucht rood en even later duikt de zon op achter de bergen. Een prachtige zonsopkomst. Nauwelijks wolken en dus een heel mooi gezicht. Op die momenten om mij heen het klikken van de camera's. Uiteraard klikt die van mij vrolijk mee. Echt druk is het niet boven. Rondom het monument maannen en vrouwen die dik ingepakt zitten, lokale mensen die thee, koffie ennoedelsope uit een pakje verkopen. IK vraag mijn gids of het een probleem is als ik blijf zitten totdat de zon in de meren schijnt. Geen enekel probleem. Rond half 9 maak ik nog een paar foto's met de zon in de meren en loop daarna samen met mijn gids nog naar een ander hoogpunt, buiten de omheining waar de meren ook goed te zien zijn.
Vervolgens dalen we af. Het eerste uur is het lopen door de jungle en dan verschijnt er ineens een klein pad. En even later een hut, nog even later een koe en ineens lopen we vorbij een hutje waar 2 vrouwen voor zitten enikat doeken zitten te weven. De gids babbelt wat met ze en ik kijk even rond. En ineens roept de vrouw mij en zegt dat er koffie is. Dus zit ik even later bij de vrouwen aan de koffie. Wat het ook makkelijk maakt om ook te vragen om wat foto's te mogen maken.
We lopen verder omlaag. En het heel smalle paadje wordt langzaam een pad van een meter breed. En dan duikt er weer een dorpje op. Er zitten ergens buiten 2 mannen die ik met de telelens fotografeer en ik loop ook richting het huis. Waar in een enorme wok varkensvlees gekookt wordt. Het blijkt dat er die dag een feest is in het dorp. Ik word naar binnen geroepen en al de vrouwen vragen of ze op de foto mogen. Dus ik sta vrolijk met mijn camera werk te doen. En ook hier krijg ik een kop koffie.
Wanneer ikwegga is het alsof ik een heel goede bekende ben zo hartelijk wordt ik uitgezwaaid.
Het laatste dorp wat we uiteindelijk tegenkomen ligt al vrij dicht bij Moni. Ook dar gaan we eregens zitten. Dit keer bij vrienden van mijn gids die zitten te eten en arak te drinken. Ik moet er ook aan geloven en krijg ook eenglas arak voorgeschoven. Overigens, de arak wordt door iedereen uit hetzelfde glas gedronken dus het is de bedoeling dat je het glas in één teug leeg drinkt. Ik krijg nog meer aangeboden maar besluit samen met de gids naar beneden te lopen. Ik bestel eerst een fles water en dan een maaltijd. En na de maaltijd een fles bier.
Lekker tochtje gehad.
En de rest van de dag hoef ik van mijzelf niet veel bijzonders te doen. Ik zit even bij mijn kamer en zit later in het restaurant wat te babbelen met medereizigers.

De volgende morgen hoor ik van de eigenaar dat het een feestdag is en dat busvervoer verder naar Ende lastig zal zijn. Hij biedt mij aanom mij daarheen te brengen met zijn auto. Wanneer ik hem vraag wat dat kost is het enige wat hij zegt. You pay as you like. Dus het is gewoon een vriendendienst. In de auto babbelt hij veel. Het is een serieuze ernstig kerel die goed Engels spreekt en die gewoon zijn best doet om toeristen te helpen. En hij zegt eerlijk dat Nederlanders best wel zijn voorkeur hebben omdat zijn vroegere onderwijzer een Nederlander was die hem veel bijgebracht heeft. In Ende brengt hij mij bus het west busstation waar ik nog een uurtje wacht voordat de traveller voldoende mensen heeft om te kunnen vertrekken.
En dan heb ik nog genoeg meer te vertellen. Ik zal proberen nog de verhalen neer te zetten voor ik uit Indonesie vertrokken ben. In ieder geval, de dagen die komen heb ik veel bij lokale mensen thuis geslapen.